ağzıma kapandım kuyularla
türbeler yonttuğum saçlarımla
eski bir acıda ağırlıyorum toprak çatlaklarını

yürüdüğüm yol kenarlarını topluyorum delik ceplerime
insanlar avuçlarıma yürüyor
kavşak dönüşleri frensiz bakışlarla tırmalıyorum ayaklarımı
her klakson kentlerin ve çocuk bahçelerinin ruhuma dökülen molozu
ah ben...

ruhuma çektiğim astarla yapıştım doğunun kalbine
sana beni k/oyup gitme demişmiydim
ey özgürlük!!!

ruhumun merdivenlerinden sadece ilerlenir
aşağıya..
en aşağıya...
insanlar aynı şarkıyı söylüyor her seferinde yeni bir telaşla
ezberledi tabiatı ve nefsi melekler

yoksa yeryüzünde şiirler y/azacak kanamaklı şairler mi y/aratacaktın?
azarlıyorum herşeyi
azalıyorum...

ey merhamet!
Doktor’a
(*) söyle yezidiler kızlarının adını zeynep koyuyorlar
kalanlar huseynî nehirlerle dolaşmalı pazarlarını insanlığın
dudak kenarlarımda
yırtılan ben...

sana söylediğim son sözüm kendime söylediğim ilk sözümdü azizim
insanla başlayan
ve kalbimle biten bir aşk...
unutma
herkes en sonunda kendisine dönecek