Bana’Çocukluktan kurtul artık! ’diyorlar
Kurtulmak isteyen kim?
El dokunulmadık bir güldü çocukluğum
Gönlümün neşeli türküsüydü
En vefalı dostum o benim
Tek arkadaşım...
Hiç büyümeyen çocuğum,
Her istediğimde sevebildiğim...
Bana’Büyü artık! ’diyorlar
Büyüyüp de ne yapacağım?
Büyüklerin dünyası kirli...
Benim çocuk elbiselerimdeki çamurlar,
Onların kalbinden daha temizdi...
Bana ’Bırak artık çocukluğu! ’diyorlar
Niçin bırakayım?
Tek mutluluğum o benim! ..
Yıpranmamış umutlarımın
Tatlı hayallerimin pembe ülkesi o...
Nasıl terkederim?
Hangi el kaldırır düşersem?
Hangi omuz onun kadar yumuşaktır?
Annem bile fersahlarca uzaktır...
Çocukluğum, daima yanımda
Taze çiçek açmış bir fidandır,
Her mevsim bahardır dalları...
Çocukluğum,
Gölgelerden korktuğumda
Sığındığım tek kucaktır...

(19.04.2009-İstanbul)
Gülhan Çeliktaş