güvercin el/lerinkeyifsiz bir akşam ölü doğuruyor yunusları göz bebeklerimiz sahile vuruyoruz köpük köpük Ay ışığını sonra kuruyoruz anlıyorum ki bu şehirde deniz yok sen yoksun ama hangi şehir bu kadar gözlerindir bilemiyorum sıkılınca boğazım içimde deniz olsan diyorum gök yüzümde güvercin ben en çok ellerinde olan güvercinleri seviyorum onlar en çok seni sonra güvercinler babalarının ardından ağlar çocuklar her şeye güler giden korkar mı kendi olmadığı yerden bilmek dahi istemem uçurumlarda duran Ay’ın altında bir mızrak gibi dik gölgesiz sevgililerdik uçup gittin içimizden uzaklar şimdi manasız yakın avuçlarımızda rüzgardır |
öz elden...
yazan yüreginiz var olsun
selam ile...
sevgi bizden..
........