hala içim ürpererek bakıyorum resmine
ellerimden kayıp gitmene yanıyorum.
hani” umut fakirin ekmeğidir” derler ya
benim ekmeğim sen,
suyum sen. Üşürsem urbam oldun, sığınağım sen.
yokuğunda ne haldeyim bir bilsen.
hal dedim de, halim de kalmadı inan
dizlerimin dermanı senmişsin meğer
sen gidince anladım,
ben senmişim meğer.
senin eserin.

hala içim ürpererek bakıyorum resmine
ellerimden kayıp gitmene yanıyorum.
yaşamakla ilgili umutlarım tükendi
biliyorum ki artık dönmeyeceksin.
sensiz her şey anlamsız
gizlice buluştuğumuz sokak başları
bir mana ifade etmiyor artık.
döneni ima eden bir söz, bir hareket, bir sezgi, bir işaret
ne ise ne işte
duyunca kanıyorum.
çocuklar gibi inanıyorum.

bir varmış, bir yokmuşsun sanki
oturuyorum sokak lambasının altındaki
parke taşlarına
yağmur çiseliyor
sen aydınlık yüzünle bana bakıyorsun.
tenin gibi kokuyor
yağmur değdikçe saçlarına.

yüreğim çırpınıyor, sesini duyuyorum kalp atışlarımın
aslında sen değilsin ruh ikizim
senin dönmeyeceğini biliyorum.
olsun;
yine de bekleyeceğim umutsuzca gelmeni
sen varsan ben var olurum
yokluğum sana bağlı.
tut demeyeceğim ellerimden
söz verdim kendime, sabredip bekleyeceğim.
dönmeyeceğini bile bile
aynı sokak lambasının altında
aynı parke taşlarına oturacağım.
belki yağmur çiselemeyecek o günkü gibi
kokun sinmeyecek içime,
sıcaklığını duymayacağım teninin
ama; ben yine bekleyeceğim
ben yine seni bekleyeceğim.