sonsuzluk naziresio kasabaya döndüğünde mevsim güzdür üzüm göz raf aralarında kalan eşiklerde düş gül’dür gül şehirler alır onu benden denize kıyısı olan başka şehirler köpekler gibi pişman ben onlardan kaçarken o kasabaya döndüğünde elinde kitaplar kalır sarı sayfalı kelimelerinde savruk cinnet geçirmiş bir ömür içlerinde kimler yok kimler var hiç sonsuzluk dediğin nedametin ey yar bir fani gibi şimdi onurla yüzünü toprağına dön |
Ah be Şair...
İnsana teşekkürden başka söylenecek söz bırakmıyorsunuz...
Takdir ve Saygımla