Gözlere çekilen kırmızı sürme ile siyah sürme arasındaki tezatlık kadar bir durum var burada yakaladığım havanın yüreğimde şekillenen ile arasındakinin.


Dünden beri ki muhakak bilirsin çokça gelip gittim. Sanırım ilk gelenlerdendim. Mevsim fırtınası mı vuran ya da kendimi hapsettiğim fırtına mıydı sebebi diye düşünüyorum ama değil.


Şubat !


Betimlemelerde , benzetmelerde genel durumda ayrılık soğukları getirir ki bu sebepledir ayazları yaşatırız harflerimizde. Ama işte bende durulan tarafına böyle denmiyor. Oldum olası kış ve her iki bahar türü vazgeçilmez günlerimin yaşandıklarındandır ki bu sebeple yaz ayları hani neye benzetsem diyorum aklıma bir şey gelmiyor. Ona denk bir kaos nerde var ki acaba.. Neden şubatlara haksızlık ettin Sevgi dedim ilk geldiğimde yani ne yalan söyleyeyim öyle düşündüm. Ama diğer taraftan da dedim ki, edebiyatta ruh yaşatırız kimse bilmez çoğuna (bu çoklukta profesyönel kesim giriyor) uyuyor işte onlara göre her şeyi haklı yerde haklı olanlara benzeteceksin. Bunun ihtimallerini ya da oraya kulak verme ihtimallerini sınayınca aklımda yazık ki "hiçbir şey ifade etmiyorlar bana". Dolayısıyla şu saatime kadar acıları ayazlarda yaşatmaya çalıştım ki bu şiire konuşabileyim.Çünkü en nefret ettiğim ya da bu çok büyük haksızlık olacaktır ki nefret etmeyi bilmem en itici gelen diyeyim yaz aylarıdır. Ki hakikaten acıların benzetilebilecekleri en başarılı hayat geçidi ordan gelir benim için. Burda Temmuzu görseydim sanırım neşemin ifadesi ifadesiz kalacaktı.


Ama !


Yangın ateşten mi doğar hep? Hayır!


Donarak yok olma durumlarını süzdüm aklımda. Üşüyorlar ve bir süre sonra yangınlar alevleniyor bedenlerde ve nefessiz kalınır . Yani kendime çektiğim yine ateş gölgesindeki geçit. Buradan sonrası için şiire baktım ve görüyorum ki kalem kesip atmalarda yaşamıyor. Zerre zerre tadı bilinerek bir son veriyor. Şiirde hani pat sev ve öl olması komik hayır komedi kalitedir gülünç diyeyim öyle olur değil mi?Önce "A" var ise buna bir de "Z" lazım gelir. Ama bu da yetmez ki "Z" ye giden yolda gösterilmelidir.Buradaki seyri de oradan yol alıyor vaveylanın. Dolayısıyla bu şiirdeki anlatımın başarısını tasvirlemek adıma güç. Okuyup geçilerek anlaşılacak türdenliklere inancım yoktur bu şiir için ki bir gün muhasebeye yatırdım konuyu ki şimdi;

"mütabıkız".

İstediğim yana çektim elbette yine ama aykırı durmadığını da görüyorum ya yeterli…



Şiire gidince dikkatimi çeken ikinci şey

“Temiz bir sen kalsın geriye”

oldu. İçim acıdı. Hikayesini zordur şimdi anlatmak ki hatırlamak bile baş aşağı kaynar su.



Ve sonra,


“Yüreğimin üstünde bir mazgal ki kocaman
Gelme”

Korkulan bir boşluk.


Acınılandan ötürü acımak. Öyle zor ki burhanın adını unutur yürek, kendi bilmeden geçer her şeyden ama hala bir yerlerde nefes alınmakta.


“Gittiğinden beri üşüyor yüreğim şubat bahane
Seni sensiz düşünmek şimdilerde en büyük ikramiye”


Yeterli bir fırtına…Ve yeterli son oluşlara yok oluşlara….



Acıdığını görüyorsun ya bir okurun dillenen yüreğin haline derman eylensin geceler…



Her daim sevgimle…