Öyle bir gece ki
Sesin büyüdüğü
Gölgenin yürüdüğü
İçimin söküldüğü bir zaman arkası
Zaman ortası da olabilirdi zaman hırkası da
Ama zaman arkası işte

Nasıl bir giriş böyle, zaten şiir ötesi olmuş burası Şair...

Ne içimi çekiyorum ne içimi döküyorum artık
Suyun uyuduğunu öğrendim
Gerisini düşün işte…
Kimsesizliğin yalnızlık olmadığını
Yalnızlığın bir seçime düştüğünü
Yalnızlığın değil kimsesizliğin üşüttüğünü...

Yabancı olmayan üşüme ve sagrısı..

Ben onca eziyeti iki adımlık mekan için çektim
Yerli yurtlu olmak için
Sığınmak değil sığmak için
Kapısına anahtar
Duvarlarına anılar
Balkonuna sardunyalar
Uykularıma rüyalar düşsün diye...



Ne gemiler yaktım
Ne köprüler yıktım el değmemiş hayallerimi öbür yakada bırakıp
Okuduğum kitapları
Dinlediğim şarkıları
Seyrettiğim filmleri değiştirdim
Siyahın üstüne inatla beyaz giydim
Ya da yeşilin üstüne sarı
Yakalı gömleklerimin yakasını yırtarak
Sebebini anlarsın sen

Güzel serzinişler dile gelmiş, okumayı özlemişim ablası, Harika dizelerdi, yine geleceğim, sevgi ve saygılarımla...

insanız sevgi'li şair
yenildiğimiz yerde yenilenme hakkı
arıyoruz kendimizde

hangimiz
neleri değiştirmiyor
neleri söküp atmıyoruz ki gönlümüzden
ve aklımızın içinden

insan
çekip gitmeden önce
indirmek istiyor sırtlandığı bütün yükü
ve dökülmek istiyor bir güzel

bazen
kendimizden bile arınma ihtiyacı
duyuyoruz

yorgun düşülen yolda
şiirde haklı şairde



hatta
“insanlar içlerini döktükçe uzaklaşıyorlar birbirlerinden.
deminki yabancılığımız daha güzeldi”
diyen; M.Cevdet Anday'da…