Bazı hikayeler sen bitsin dediğin yerde başlar…
Bunu anladığımda umuda aşık bir çocuğun
Bir türlü dönmek bilmeyen babası kadar hayaldi artık aşklar.
Ve cephelerde değil, yüreğimde yaşanıyordu
Ölümüne koşulan bütün savaşlar…

Sessizdi Kelkit çocukluğum kadar,
Bozulmamış tek gerçeğimdi
Yataklık ediyordu, saklıyordu beni
Sarıyordu her gece değişmeyen ayazına
Kelkit küçüktü, ben firari oysa
Ben küçüktüm, aşklar, sevdalar
Ben yorgundum, ayrılıklar taşıyordum sırtımda…

Limanları yağmalanmış bir gemiydim artık
Sığındığım bütün gönüller kapanıyordu yüzüme birer birer
Ayın yalancı parlayışı yetmiyordu aydınlatmaya yüreğimi
Güneş unutturmuyordu gözlerini…

Çaresizdim, unutulmuştum, huzursuz tek başıma
Yetişemiyordum artık hayal diye kurduğum hiçbir yalana
Gücüm yetmiyordu yeminlerden
Aynada gülümseyen yüzümden seni söküp atmaya
Hiçbir hatıra yetmiyordu içimde ağlayan çocuğu avutmaya

Oysa ne kaçışlar, ne yasaklar
Anlatılması imkansız günahlar sığdırmıştım
Ne hanları göçüp gelmiştim
Sana koşan yolculukta
Bir seni sığdırmadım
Tutamadım avuçlarımda…

Terk ettim senden çok kendimi …
Etrafımda hala bana gülümseyen onca yüz varken
Aynı pencereden farklı manzaralar seyreden onca kalabalıkta
Sarılıp yatıyorum senden kalan yarama…
Oysa bir yanım sen olmuştu aklınca
Gel gör ki bir ben dahi kalmadı senden bana
…

Bu hikaye yeniden başladı, ben bitsin dediğim anda,
Bir baktım ki yeni bir anlam yüklemişiz yalnızlığa
Ellerini tutamadıkça
Gözlerin beni aramadıkça
Ve sen yaşanmadıkça o bensiz kentlerde
Neye yarardı bu insan yığını
Her baktığım yüzde seni aramak
Her defasında bir kez daha
Umutsuzluk düşkünü göz yaşlarıyla
Başkalaşmış yıkılmışlıklar yaşamaktan başka…

Kelkit - 2009