Bazı haller vardır ki, ismini koyamazsınız. Açıkça diyemezsiniz. Tam ağzınızdan çıkacak gibi olur, yutkunuverirsiniz. İçinize bir ok saplanır. Yersiniz kendinizi. Haykırasınız gelir, bu defa da; ’deli’ diye tutup götürmelerinden çekinirsiniz...

Ama sesiniz salıvermenin bir başka yolu vardır elbette...Şiirler... Şiirlere sarılırsınz hemen. İşte bu rahatlatır sizi bir nebze...

Ben de biraz rahatlamış hissediyorum kendimi şu an.

Halbuki benim rahatlamamdan dolayı başkası rahatsız oluyor.

Buyrun...! Ben rahatlayınca rahatsız olanlar...!

Şimdi ben rahatladım.

Siz de yapın gereğini...

Bana öyle gelir ki; boşa kürek sallarız.
Mektupların hepsini, yanlış yere yollarız.

Hâlbuki hep; “birlikten kuvvet doğar” deriz de,
Tek tek gider yüzmeye, boğuluruz denizde.

“Benlik” girmiş damara, çıkarana aşk olsun,
Hep omuza basarlar, çıktığı yer köşk olsun.

“Güç bendedir, kanun ben; uygularım haliyle”,
“Uğraşacak vakit yok, ne Ali ne Veliyle”.

“Ben hayatı yaşarım, bana nedir başkası.”
Bilmezler ki yok artık bu işlerin şakası

Devletime şan olsun, yaşasın hünkârlarım.
Pekâlâ ne olacak, sefil cefakarlarım?

Adalet; bir devletin en önemli ayağı,
Hep kendinize mi bu, maaş artış kıyağı?

Bizler ulufe değil, hak olanı isteriz
Engel ise kanunlar, “tez düzeltilsin” deriz.

Kendimizi vatanın; öz evladı sayarız.
Söz konusu vatansa, canımızı koyarız.

Amma… Ne yalan deyim, buruktur yüreğimiz
Çökmeye çok az kaldı; evimiz, direğimiz.

’Dilenci’ sanmayın ha alın teri akıttık.
Başkası hak ettiyse, fazlasıyla hak ettik.

Duymayanlar da duysun, şu şekilde bir söz var:
“Biri yer biri bakar, kıyamet ondan kopar”


(2009/7/Konya)