I
Dedi, ey
dedi, bitti aşk;
varsıl ya da yoksul
yalandır kör kütük ruhum!..

Dedim, ey
şimdi sen tüter
bu gidişin, ilenişin peşi
vesikasına kanamam bu şiirin:

ateş sözlerinle öperdin kalbimi
kızıl kanatlarıyla kor kor ağarak yüzünden
gözlerimden göçer konardı dağlayarak ruhundan gözlerini...

II
Dedi, ey
dedi, biter aşk;
varsın ya da yoksun
konmamış mıydık bir yalandan:

her şiire gelip işlenen her söz
neden kanada kayardı kendi anlamından
sayıp dökmeli mi şimdi her taşın ne dediğini?..

Dedim, ey
şimdi sen kokar;
bu gidişin, ilenişin peşi
vesikasından kopamam bu şiirin:

idaresi elinde çıkıp yamacından
izini sürsem: iki el sürgülenmiştir uzak sevdaya;
çeliğin -ağzına kanı sürmek de nerden türedi- doğrulur üstüme?..

III
Dedi, ey
dedi, kan var:
güneşim de yoksun
güneşin dokunduğu yerler de...

Dedim, ey
şimdi suç var:
kınından sıyrılmış
iki mermi gibi boşlukta...


Dedi, ey
dedi; bu, o değil
yaşlılarından artan değil yalan:

karanfil pörsüttü çıbanlarında aklım
saçkının dirliğinde güllerle başla hatta
şimdi kan var: damıtılan aşık değildir ozan.

M. Mustafa USLU