Güle Veda / M.Mustafa USLU[Recep’indir] Sen adı gül kokanım sana saldım gün görmemiş terimi; yorulur durur mu bir gün kalbim gibi zaman hiçten hiçe mi söktü dilim.. vedanı heceler yoktan? Yaşamak onulmaz yaraydı adında gül.. bende vedan kaldı... Sen çiçeklerle ölgün susanım bilirdim salıncaklarından birinde ilk gençliğimde bağım-bahçemdi gelişin İstanbul muydu deniziyle içimizden geçenin? Yaşamak onulmaz yaraydı adında gül, bende vedan kaldı... Sen ilk heveslenmelerle bıçkın sevincim kanatları gölgesinde uçmaklara bileyecekken kollarımı harman yeri bilindik de güzlere ayıp görüldü düşte bile kuş sesleri kinimize ortak ebabili tanıdık ayet gibi savrulduk taş yağmuru ömürlerle gün geçirir miydi zaman? Yaşamak onulmaz yaraydı adında gül, bende vedan kaldı... Sen mahşere çağrı duranım insana güdülen hırsı mı olur dünyanın sınmayıp kendini anımsatan vebalı çiçeklerle katık edildik devşirilmiş yuvalara; sardunyalar açar saksılarında mevsimlere direnen turnaları da bildim türkülerden: hem top koşturan çocukları hem oyuncak bebeğinin altını değiştiren saklamış bahçem çile.. hep baharında kaç dağın öyküsünde emzirdi kalbimi göğüm sus-pus kesilmeye çağırsa da güle serpilir mi ömrüm? Yaşamak onulmaz yaraydı adında gül, bende vedan kaldı... Adında gül vardı bende vedan. M.Mustafa USLU |
gül adındaysa
benim de tadımdaydı
ne zamana işledi sözüm
ne kendime geçti nazım
bir dünya ki çalınmaz sazım
seyreder geçerim
saklısında her sancım
/kutladım sevgili şairim, enfesti yine yine..../