Son Fasikül / M.Mustafa USLU
I
Yedi gökten yedi denizden kaç ağartı geçti, ezberledim; artık bir katlim vardı benim o tanrılarınki kadardı, ağardı yalan yok, intikam gibi görülmedi bu bana söylenmesi gerekti ancak hangi taşın altında bilendim bedenimle pazartesi doğmamış beni, neden doğururdu pazartesileri gözlerime tutsak ettiğim kadarıyla insanları neden özgürdü şimdi?.. Bir katlim vardı benim intikamlar kadardı, yürekte katık hükmü yok, itiraf gibi görülmemeli bu: sevgililerden arda düşen günlere ve eylüllere çağırdığımda sesimi ekledim tabutlara artakalan nefes boyu saltanatları hancılar, yolculara gerekti yol, yolunda ürkerek ola ki cinayetler sabahında o tanrıların kıskançlık nedeniydim doğrular uydurdum seyrüsefa kurbanlarıma rüzgarlara ihanete zorladığım papatya kokularını umacılardan çaldığım başlangıçları tüm adılları kaçırmam gerekti. II Bir katlim vardı benim annelerinki kadardı, yaşamasız çaresi yok tabutlar ekledim nefes soylarına: insanlar kaçamasın, diye şahane kafesler yaptım kuşlara evlerin çatılarını söktüm bulutlardan mezarlardan geçirdim yokluğun patikalarını aşkın en güzel kervansaraylarına aitti serzenişler ve bir katilsem ben, eksilmeliydi bir günahım intihar gibi mi anılmalıydı bu ezberimde mi kalmalıydı siyerimin son fasikülü? M.Mustafa USLU |
annelerinki kadardı, yaşamasız
çaresi yok tabutlar ekledim nefes soylarına:
söylesinler anama...desinler celladını seviyor bu serseri..
selam ve nuhabbetlerimle şair