Yalnızlığın karanlığına mahkum ederken beni
İçinde pişmanlıklarla dolu anılarda yaşıyorum
Hüzünle yağan bu yağmurda yine tek başınayım
Artık ağlamakta istemiyordum!
Ama kalbim buna yenikti,
Yüreğim yeniden parçalanmıştı terk edilişinle!
Evimin tüm yolları sana çıkıyordu
Sanki onlarda ağlıyordu yanmışlığıma
Sensizlikle üstüme çöken umutsuzluğuma
Çaresizdim!!!
Ve artık sende gitmiştin çocuksu yüreğimden;
Toz pembe düşlerimden…
Biliyor musun?
Yağmur artık daha şiddetli yağıyor yalnızlığıma
Rüzgar ise bir o kadar ürkütücü esiyor
Sensiz mutluluk güvercini uçmuyor maviliklere;
Öksüz bırakılmanın yasını tutuyor canını yakmak istercesine!
Şimdi anlıyor musun?
Sensizlik neden bu kadar zor geliyor
Bu kalp sevginle çarparken soluksuzca
Hüzne değil,umuda bakmalıydı gözlerim…