Ayaz
Acılarla, kanla beslenmiş bu toprağın fidanıyım ben
Elbette taş, duvar, mermer bilmeden delip geçeceğim Köklerim derinlerde benim, sığ sularda çürümez benliğim İçimi ısıtan güneşe sevdam, sarmaşık gibi hem saran hem boğan Zehirli otlar sarmaya, can bulmaya başladı bu topraklarda Sanma ki bu eski toprak da bir çoğu gibi yabana yazılacak Kara kış parçalarken sinemi, kayıpların soğuk nefesiyle yüz yüzeyim Alaylarla uzattığınız bu zehr-i zakkum’u kendime can suyu bilmeyeceğim |