DÜŞ/ÜN

İşte nihayet sözünün bittiği yerdesin
Kalemle son vuruşların
Ve bu şiir son dik duruşların belki de
Teslim oldun ve gidiyorsun.
Kaç dostun varsa ardından ağlayacak.
Yüreğini bırak onlara gözyaşlarını silsinler.
Kaç düşmanın varsa sevinecek,
Onlara da insanlığını bırak
İstedikleri gibi kör bıçaklarla dilsinler.
Hiç önemi yok!

Yaşam şirindeki imla hatalarının
Devrik cümlelerin, simgesiz imgelerin
Yazman gerekip de yazmadıklarının
Ya da yazamadıklarının hesap vakti!

Bütün şiirlerde hatalar siliniyor!
Lakin yaşam şiirinde hatalar siliniyor mu?
Acaba yeniden yazmaya imkân var mıdır?
İşte bunu gerçekten çok iyi düşün!

Kar tanesi misali
Yağdın!
Tuttun!
Eridin!
Ve şimdi akma zamanı,
Zamanın son yatağından!

Hani ne kadar eridin?
Ya da ne kadar er idin?
Bilinmez!
Doğru yazdığın, eğri yazdığın
Nasılsa hiçbiri silinmez!

Gündüz ya da gece
Yalnızlıkların ya da kalabalıkların…
Bütün yaşadıkların
Serbest ya da hece
Ne varsa hepsi bu şiirde sadece.
Şiir mi?
Hayatın ta kendisi bence!
Oku!
Anla!
Ve düş/ün!
Doğuştan yüzünde miydi şair gülüşün?
Bunlar mıydı hayalin, bunlar mıydı düş/ün?
Tükenmez sandığın kalemin elinde.
Mezar taşında kalansa,
Koyduğun üç nokta!
Doğum!
Yaşam!
Ölüm!
Üç noktadan sonrası mı?

“Rüzgârın sesini kestiği
Ve son ayak sesi de kaybolduğunda…
Münker ve Nekir’in estiği an”

Gerçeğe ulaştın nihayet!
Kaldı mı kaleminde kifayet?
Bu muydu düş/ün?
Acaba yazdığın yanlışları silebilecek mi,
Ya da yazmadığın doğruları yazdırabilecek mi,
Maneviyattan yoksunsa yüzündeki beşeri gülüşün?
Düş/ün! Düş/ün! Düşü/n!

İHSAN TURHAN