Hani bir dünya var, enleminde, paralelinde yaşadığımız. Şimdi bu dünyanın bir yerinde, tekdüzeliğin koluna takılan tekilliğin yol-yordam göstererek bizi götürdüğü yere gidiyoruz.
Ya da gidişlerimizi hesaba katmadan her yeri yurt ediniyoruz.
İşte orada, sahne kurulur ve spontane bir tiyatroda oynadığımızı sanırız. Veya sanılanın iplerinde sallanan birer kuklayız. Çünkü kendimizi dikkate alıp, kendimizden saymadık. Sen bırak onu, varolanla yetinerek ağırladığımız bir misafire yaklaşır gibi bile yaklaşamadık kendimize.
Ve hep bir yanımızda duran kendimizin mağlubiyetlerine hayıflandık, sadece...
Bin bir sorunlarımızın ötesinde, boşu boşuna kafamızı ağrıtan türlü türlü sorunlarla uğraşıyoruz. Derdimizden, ideallerimizden çok kimin gölgemize, sesimize, giyinişimize, sözcüklerinin şomluğunu bulaştırdığını merak ederek, katmerli çözümsüzlüklerin ağına yakalanan bir kelebek misali çırpınıyoruz, yorulana dek. Aslolan çare; bizi tekilliğinde, mağlubiyetlerin takatsiz bıraktığı o yakın uzaklığımızın kapısı ardındaki ellerini uzatsan yakalayacağın- ben'imizin bekleyişini görüp, ona gitmektir.


şiire ve şaire sevgiler..
şiir sevdalısı kalemi kutluyorum
paylaşım ve emek adına tşk.ederim..