YÂR vardı yâr diyemediğim
Ayrılık olmayacak sandığım
Taze açmış gül gibi umutlarım
Bir can nasıl iki can olur derdim
Tek kanatlı kelebek uçar mı hiç; Çırpınır
Akmayan su nasıl dalgalanır bilirdim

Güzel bir Nisan ayı, ılık bir gün
Anamın ak helal sütü gibi hava
Bugün Sadece ben çıplak, kemiklerim sızlamakta
Gönlüm mavi denizler gibi delirmiş
Ak-pak köpükler şenlik içinde
Sandallar karaya vurmuş
Günlerdir su yüzü görmemiş

Dağlar çimen şimdi, öd yeşili akarsular
Ne kovalayan biri var onu
Ne kaçan birileri ondan
Yeşil topraklar sensiz, lodos coşmuş
Saçlarım tel, tel dağılmış
Açmış bahar gülleri çıldırtan
Bahçeme hüzünler dolmuş
Musalla taşına yatmış gibi suratım
Eteğimden tutmuş gibi ecelim
Dalgınım,
Dalgın ölü nasıl sever, sen bilmezsin ‘YÂR’

Bir çeşme dibine bükülüp yaslansam
Ben ve yar, birde kurusundan yaban erik ağcı
Sonsuz gökyüzünün altında
Geç kalmış sevda şiirleri okusak
Elime ak-beyaz sayfalar ağır gelse
Ayaklarım sallasam öd rengi suların içinde

Ne zaman anladım, zor tüm bu işler
Marifet sensizde yaşamakmış

Kemal Keçeli