BİR KARTAL GİBİ UÇARKEN NEFSİM
Bir kartal gibi uçarken nefsim
Günahının ağırlığıyla çakıldı mermer zemine Unutmuş idi var oluş sebebini... Bu ne dik başlılık bu ne pervasızlık Önünde bir son bekler Adeta dipsiz bir uçurum gibi Çarpmanın etkisiyle birden geldi kendine Bu hayatta neden var idi sordu kendine? Güller mis kokularıyla yaradan-a şükürde Esen yeller uğultularıyla fikirde, Kendini bilen her canlı aşkı fikir ve zikirde... İnci birde baksa kendine Boş bir dünya sandalında Öyle başı boş sürüklenmede... Ağırlaştıkça ağırlaştı, Yürümeye başladı kendince, Kendine geldiğinde açtı gözlerini de, Gönlü onu getirmiş idi Ciharı Yari Güzin-e Günahının ağırlığıyla yorulan dizleri artık taşıyamadı İnci’yi, Çöktü kaldı usulca bir sütunun dibine... Sicim gibi gözyaşları akıyordu Kırılan dizlerine açılan ellerine Dilini çevirecek gücü yok ise de Yüreği içten içe haykırıyordu Af et beni Yarab diye Kurtulmak istedi kanatları Günahının ağırlığından Uçmak bir yol kaçı vermek Semanın sonsuzluğuna İNCİ DENİZ 2009 NİSAN’I |