ÖMRÜMÜN ŞAHİKASI KADINLAR
Cumbalı ahşap evlerin arasında
Ruhları sıkışıp kalan Ömrümün şahikası kadınlar Biri anamdı, biçare sessiz Diğeri de sensin yar Kurban olduğum kara çarşafı Ta çocukluğundan giydirmişlerdi Hiç bırakmadı peşini Kara talihi gibi Yine de pırıl pırıl parlardı, gözleri Tüm faili meçhullere inat Kara bulutların arasından Isıtırdı yüreğimi Ben vardım kucağında çünkü Ona hep gülümseyen Ağustos sıcağında minik elleriyle Gönlünü serinleten Şimdi de sen varsın yar Karanlık zindanlarında bu koca şehrin El yordamıyla Kayıp yıllarını arayan Yalnız bir rüzgar Duvarlar yüksek Sokaklar ıslak olsa da hep gözyaşlarıyla Susmaz hiç karanlıklara bakan dudaklar Yırtar umutsuzluk hatlarını en muhkem tabyaların Ve söker bütün zırhlarını Sessiz dualar Duvarların arkasında bir kadın Kayıp yıllarını arıyor Seçemiyorum peçelerin arasından Gece ellerimi bağlıyor Bir yanda anam Bir yanda yarim ağlıyor Oy anam oy Ciğerlerim yanıyor |
beklemeyi kader bilen,dünü,öte günü olabilen
ama hiç yarını olmayan güzel ve eli öpülesi varlıklarımız
biri anam
biri yarim.
sizde kara çarşafmış
bizde peştemal ve hemşin puşisi...
kesişen tek nokta
kaderleri...
bu yüzden benzer öykülerimiz birbirine
çünkü Anadoluyuz...
çok duygulandırdı bu şiir beni...
sevgiler saygılar bırakıyorum sayfanıza...