Öksüz kalmış çocuklar gibiyim bu şehirde;
Yetim ve üryan
Kalbimi pazara koydum üç kuruşa
Tenim aç ruhum aç
Aç bana cehennemin kapılarını
Dipsiz kuyulara göm
Göm ki nasıl sever nasıl yok olurmuş insan
Küllerim savrulsun dünyaya
Matemimi kimseler tutmasın
Ruhuma lirik bir şiir damlatılsın
“sevgilim” yazılsın mezarıma

rüzgar tatlı tatlı esiyordur şimdi oralarda
kokun toprağa işliyor
dirilmeye vaktim yok
o şarkı hâlâ seni anlatıyor buralarda
farkına varamadım senden cehennemin

beeeedaaaaaaaaaaliiiiiiiiiiizaaaaaaaaaaaaaaa……….

“benim cennetim de cehennemim de sensin”

beeeedaaaaaaaaaaliiiiiiiiiiizaaaaaaaaaaaaaaa………

sesim kısılıyor tanrım…

öldüreceksek biz öldürelim;
dirilteceksek biz diriltelim birbirimizi
mühürleyelim kalbimizi
anahtarını peri kızına verelim
ya cennetin baş ucuna assınlar
ya da cehennemin en dibine atsınlar

gidelim buralardan
kimsenin olmadığı bir yerde kaybolalım

ben bu şehirde taşların dilini öğrendim
lodos yüzümü yalarken/ bir vapur yanaştı iskeleye
çığlıklar birer ikişer doldurdu kaldırımları
sözcükler damlarken düşüncelerin karanlığından
gitmek, mühürlenmiş dudaklarından;
vazgeçmek kadınlığından senin
öksüz çocuklar gibi, donuk bakışlarda
Ankara 2006/ kasım