bana bugün bağışlanamayacak günahlar bırak
sevabın her gel-gitinde biraz daha büyüyor vücudumda ki o çocuk
o harikulade yarıklar
ki böyle yaşanmaz:
bana ölüm adında bir krem bırak.
onu tüm kötü ruhların dudaklarına ruj gibi sürüp
evrenin ufkuna doğru yeni acılar doğuracağım bu sabah,
yeni bir ruj enfeksiyonuyla uyanarak geceden
alkolü muhattap sayıp
galaksinin karın boşluğuna süreceğim en korkunç kazaları.
geçilen her durakta gidiyor olmanın kudreti
geçilen her durakta dişlerimin arasında taze bir kadın eti!



karabasanlarca basılmış bir düşten ibarettir melek,
onların yetişkin hediyeleri.
ve o düşün ortasında boylu boyunca uzanmış sırttan kanamalı
faili meçhul sancılar gibi sızlatıyorum hep bir yerlerini.
bana bu hayatın eklem yanını bırak.
yarım bir kanat şekilinde bedeni kucaklamaya çalışan ağır uykular senfonisinin
orta yerinde sahneye atlayıp
bir bir keseceğim keskin sözlerle,
çitlerden atlamaya çalışan o bahtsız koyunları.
üflemeli bir ölüm çalacağım uzaya
terkedilmiş tüm çocuklar bir ebeveyni kaldıracak yangının orta coğrafyasında ikamet eden bir dağa
sahibinden az kullanılmış bir mutluluk çalacağım!
sana ve sefaletin ritimsiz dansına.



hiçin anavatanına son sürat ölümler biriktirirken küçük çocuklar
her kazma darbesinde beni daha da mutlu eden
yeraltı kaynağı giyinimli bir mezar;
(Bir sol anahtarıdır el değmemiş ölümlerin kapısını açan)
bana ölürken yüzünde canlı tebessümler olan cesetler bırak.

rüyamı başka bir rüyayla aldatıp gitmeden önce
terkedilmiş avluma
beş vakit canlı
beş vakit kanlı
hâlihazırda her şeye sebep
bir nota
oyunların üzerine boşalmış bir ırmak bırak.

inan ölürken bile
dikkate değer şeyler bulacaksın karşı kıyılarımda
küçük cinlerimle mutlu edeceğim çocukluğunu
çok alımlı bir halde çok şık hediyelerle geleceksin kötü ruhlarınla koyun koyuna
güzelliği yadsınamaz kapalı gişe yasıma.
birlikte lanetleyeceğiz
ve bir koro halinde;

hep dışında kaldığımız bu mızıkçı oyunu!


bak:
İsrafil sessizce üflüyor doğum günü pastasına.