zaman dediğin sessiz bir öğretmen gibi
hiç acele etmeden
öğretiyor her şeyi.

o önce fark ettirmeden geçiyor,
sonra
üstüne basa basa.

dünya hep aynı kalıyor
gece, gündüz, sıcak, soğuk.
değişense bir biziz.

bir döngü dönüyor durmadan.
sense hala,
dışında kaldığını sanıyorsun.
oysa içindesin.
yaşlanıyorsun, istemesen de.
takvim sormuyor,
ama ayna açıklıyor.

eskiden
uzun sandığın o günler
artık kısalıyor.
beklediklerin
gelmeden geçiyor.

yaşamanın, hala bir tadı var
ama çok çabuk dağılıyor.
bir an, elindeyken,
birde bakmışsın
artık hatıra.

uykular bile derinleşmiyor artık,
rüyalar çoğalıyor.
çünkü insan
uyanıkken
yaşayamadıklarını
gecede rüyaya saklıyor.

onun için aynalar daha dürüst.
hiç soru sormuyorlar,
sessizce cevap veriyorlar.

geçmiş bile kapıyı çalmıyor artık.
doğrudan içeri giriyor.
hüznüyle,mutluluğuyla
yerleşiyor.
istediği köşeye.

gidişler aslında zamansız değil.
zamanında olan
bizim fark edemeyişimiz.

anlayamadığımız şey şu ki
o son dediğin şey
bir bitiş değil.
bir kavuşma belki.
ama kime,
bilmiyoruz.

sen kapıları kapatma.
sonra,
açacak vaktin kalmıyor.

gülüşlerini erteleme,
bakışlarını ise yarına bırakma.
artık zaman,
saklamıyor.

kıymet bilmek
bir erdem değil sadece,
bir zorunluluk.

zamanla mesafeler büyür,
seslerse kısılır.
ama o özlem
hiç yaşlanmaz.

tut bir el.
uzunca bak gözlerine.
zamanın
oradan nasıl geçtiğini
göreceksin.

anlarsın ki
aslında herkes
zamanla
vedalaşmayı öğrenir.
*
Mehmet Demir
211221