Susarak seviyoruz
Susmayı bilmeyen bir defterin
Şiir yaprakları arasında


Oysa konuşan bir şiir olmanı istemiştim
Sadece avuçlarıma sesinle sızan


Yüzümü yıkamak sesinle
Nefesini
Elime yüzüme sıvamak
Ve uykusuzluktan uyanmaktı sen muradım


Avuçlarıma susu
Dilime lâli sen bıraktın
Dikenli bir sus batıyor bana
Görmüyor musun


Susmaya yutkunuyorum
Ellerin dudaklarımda kapalıyken
Boğuluyorum


Ufak bir eşyayla başlayım diyorum
Yerini değiştiriyorum bir şeylerin
Dünya kayıyor
Sen fark etmiyorsun bile
Halının altına giriyor bir mevsim


Akşam, sesini ödünç veriyor bana
konuşamaz oluyorum


Tenin yok ortada
Ama hava fazlasıyla senli
Perdeler bile bunun farkında


Zamandan söz açmıyorum artık
Bir şeyi unuttuğundan beri
Eksik duruyor her şey


Sana benzeyen her şey
Sana dokunmaz oldu
Ayna bile temkinli
Baktıkça kendimden kırılıyorum
Yüzümde sen izleri yok
Öpüş gibi
Dokunuş gibi
Senden bulaşan o kısa bir tebessüm gibi


Gittin mi diyorsun bana
Kalmak diye bir fiil öğrendim
Gitmeye karşılık değil
Başka bir yorgunluk
Bir odası yok bunun
Olacak mı olmayacak mı
Belli olmayan bir şeyin etrafında
Yavaşça dolanıyorum


Gece, üstüme doğru eğiliyor
Bir şey söyleyecek sanıyorum
Söylemeyip
Bırakıyor beni karanlığına


Bir yerinden başlamadı bu
Başlangıçsız şeyler var aramızda
Kül gibi
Akşamın sesle karıştığı an gibi


Zaman-----
Ağır bir hayvan gibi
Nefesini değiştirip
Üzerime ağırlık soluyor


Çünkü
Sen yoktun
Yoksun
Ve ben hep sen yoksuluyum


Bu kelime dilimin altında
Geri alamadığım
Küçük bir çatlak

Işık sende
Aydınlık senden yana
Beni kesip biçiyor


Şehirler geçiyor içimden
Sokaklar---
Hiçbiri birbirine benzemek istemiyor


Seninle ilgili olmayan şeyler
çoğalıyor
Bu en tehlikelisi
Gözbebeklerim karanlığa uyumlanıyor


Rüzgarın dilinde sensizlik var
İçimi boşluğuna bırakma diyorum
Beni anlamıyorsun


Hala mı susalım
Hala mı avcuma bıraktığın
Sus çiçeklerini
Gözyaşlarımla sulayım


_beyhude