0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
37
Okunma
İnsan doğasının bencilliğine kapılıp,
Birlikte eriyip gideceğimize,
Asla inanmazdım.
Birçok şeye inandım.
İçi boş, yassı, yüzeysel...
İnan herkesin söylediği birçok şeye,
Dertsiz, tasasız, kaygısız inandım.
Belki çocukluğumdan bilmiyorum.
Ve şimdi çırılçıplak hayat uçurumunun kenarından,
Her aşağıya baktığımda,
İnanmışlığımdan kırılıyorum.
İnanmışlığımı bir yük gibi sırtımda taşıyorum.
Pişman değilim arzum buydu.
Asıl inanmadıklarıma,
Körü körüne güvendiklerime gelince,
Kalbim kan ve iltihap dolu.
Bu irin yavaş yavaş taşıp,
Ruhuma bulaşıyor.
Kendi boğuk sesimde sağır oluyorum.
Ve bazenleri biraz biraz ölüyorum.
Düşündükçe ölüyorum,
Hatırladıkça ölüyorum,
Duydukça, sordukca, umutla ölüyorum.
5.0
100% (1)
