3
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
148
Okunma
Seni öyle gizledim ki derinlere,
Yıllar üzerini nefretimle örtsün!
Adını anmadım;
Anılmasın diye bedenimi göçebe eyledim.
Hafızamdan sildim,
Seni gömdüğüm toprağın ben olduğunu
Unutarak, unuttum seni…
Unuttum! Kendime söylediğim;
Senin duyduğun bir çığ!
Her sessizlikte büyüyen,
Her kaçışta yaklaşan
Nefret sandığım son mabed.
Ne affa çıksın bu,
Ne inkâr ile geri dönsün!
Bir kere sürgün yemişse bu beden,
Varsın sürülsün mabediyle…
Kaç yağmur yoldaş oldu bu göçebe yolda,
Dua diye dökülen sabır damlalarıydı süzülen.
Kaç fırtına isyan etti bu hâle,
Kurusun diye yaşlar esti,
Esti…
İnat bu ya…
Ve mabed,
esen rüzgâra
gözlerime bakarak cevap verdi:
Destansı bir gözyaşıyla...
Turgay kılıç
15/12/2025
22:22
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz