Bir sokak lambası yanmıyor içimde,
Gölgeler adını fısıldıyor gizlice.
Küllerle uyanan sabahlarda
Kaybolmuş bir yüz gibiyim kendime.

Her nefesimde yarım bir veda,
Her adımımda sesinin sızısı var.
Zamanı tutuyorum avuçlarımda
Ama sen çoktan karanlığa karışan bir an.

Hiç ışık yok aşkın romanında,
Yine de adını yazıyor bu yorgun kalem.
Bütün renkler söndü ardından ama
Ben hâlâ karanlıkta seni ararım, bilmeden.
Aşk bir uçurum
Ve  kenarında hâlâ düşmemeyi öğrenemem.

Gökyüzü paslı bir ayna gibi bugün,
Yansımıyor yüzüm, yansımıyor sözün.
Düşlerim mezarlıkta uyuyan çocuk,
Her biri “neden” diye soruyor sessizce.

Bir fotoğrafta donmuş iki insan,
Yarım gülüşler, yarım kalan zaman.
Savunmam yok, hükmüm çoktan kesildi
Kalbimde senin adınla açılan davadan.

Hiç ışık yok aşkın romanında,
Yine de adını yazıyor bu yorgun kalem.
Bütün renkler söndü ardından ama
Ben hâlâ karanlıkta seni ararım, bilmeden.
Aşk bir uçurum
Ve ben kenarında hâlâ düşmemeyi öğrenemem.

Bir gün yeniden karşılaşırsak bir cümlede,
Sor bana: “Karanlıktan sonra ışığı ister misin hâlâ?”
Ben susarım, göğsümde çarpan bir yangınla
Çünkü bazı aşklar görünmez olur
Ama ölmez asla...

Hiç ışık yok aşkın romanında,
Yine de yazıyorum seni son nefese kadar.
Dünya sussa da, yıldızlar dönse de arkana,
Ben içimdeki külden denizde yüzmeye devam.
Aşk bir uçurum…
Ve ben, düşsem bile senle tamam.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(7 Aralık 2025)