Sabah erken kalktım.
Güneş benden önce uyanmıştı.
Aynaya baktım:
Yüzüm hâlâ bendim,
Ama içimde bir şey eksikti.

Sokaklar tanıdıktı.
Taşlar yerli yerinde.
Yalnız ben,
Biraz fazla durmuştum dünün içinde.

İnsan bazen
Yaşadığını sanır,
Oysa sadece
Geciktirir kalbini.

Bir kuş geçti gökyüzünden.
Kanadında acele yoktu.
Benim ömrümdeyse
Hep bir yerlere geç kalma hâli.

Ne sevdiklerimi tam sevdim,
Ne gidenleri yolcu edebildim.
Sözlerim yarım kaldı,
Susuşlarım uzun.

Akşam olunca
Işık çekildi evlerden.
Anladım:
Giden gün değilmiş,
Benmişim eksilen.

Korkmadım.
Ölüm de insan işi sonuçta.
Asıl korku,
Yaşanmamış günlerdi.

Şimdi oturup bekliyorum.
Ne mucize,
Ne büyük bir haber.
Sadece
Biraz geç kalmış bir sevinç.

Eğer gelirse…
Kapı açık.
Gelmezse…
Zaten alışığım.

Çünkü hayat,
Hep erkenden gider.
Ve insan,
En çok kendine geç kalır.

Remziye ÇELİK