Şiirin Adı: Seni Sevmek Bir Tutku
Şairi: YEŞİLIRMAK
Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi namı diğer Celil ÇINKIR

Bu şiir, sevmenin yalnızca bir duygu değil, hayatı anlamlandıran bir “yürüyüş biçimi” olduğunu gösteriyor. Şair, sevdayı zamanın içinden değil, zamanın üstünden konuşuyor; her dizede aşk hem bir hatıra hem bir kader çizgisi gibi beliriyor.

İlk bölüm, sevmenin gerekçesini aramayan, kendisi başlı başına gerekçe olan bir aşkı anlatıyor. “Tek sebep seni gösteririm” ifadesi, aşkın saf hâlini, seçişi değil teslimiyeti anlatır. Bu bağlamda şiirin omurgasını oluşturan duygu: sadakat.

Devam eden dizelerde sevgili, hem zamanın dokusuna hem mekânın kimyasına işlenmiş bir hatıra gibi duruyor. Karasu’dan Samsun’a, Çarşamba’ya uzanan yolculuk; aşkın yalnızca duyguda değil, coğrafyada da izi olduğunu gösteriyor. Aşkın mekânı olur; şiirde bu mekânların her biri birer hatıra mahfazası gibi.

Şiirin orta bölümü, sevdanın dönüşüm gücünü vurguluyor. “Sert fırtınadan çıktım melteme döndüm” dizesi, tasavvufî bir terbiyenin içsel karşılığıdır; aşk insanı hem yaralar hem olgunlaştırır. Şair burada kendi iç kırılmalarını, yeniden toparlanışlarını ve sevginin ruhta bıraktığı sükûneti açıkça dile getiriyor.

“Kandildeki katranları mürekkep yaptım” dizesi ise şiirin en güçlü metaforudur. Karanlıktan anlam çıkarma, acıdan söz üretme, yalnızlıktan yazı kurma… Bu, aşkın aynı zamanda bir yaratım hâli olduğunu hatırlatıyor.

Son bölümde dilek yıldızı, bir sır gibi saklanan sevda ve yüreğe yazılan isim… Şiir, kapanışını içe dönük bir sükûnetle yapıyor. Aşk burada bir gösteri değil, bir mahremiyet hâli; büyük sözlerle değil, içe çekilen nefesle tamamlanıyor.

Toparlarsak: Bu şiir, coğrafyadan duyguya, hatıradan iç yolculuğa doğru genişleyen bir aşk haritasıdır. Şair, sevdayı önce bir tutku, sonra bir kader, sonra da bir sır olarak katmanlandırmış. Dil samimi, duygu diri, ritim ise güçlü bir iç konuşmanın nefesine yaslanmış.

Vesselam.
“Bazı aşklar sesle değil, sessizliğin göğsüne yazılır; oradan hiç silinmez.”