Aslında çok şey istemiyordum senden…
Kokundan boğuluncaya, nefesim kesilinceye dek
sana sarılmak istiyordum.
O kadar…
Bir insanın ömründen eksilmeyecek kadar sade,
bir kalbin taşıyabileceği kadar derin bir istekti bu.

Sen bilmedin…
Bilmediğin için de, belki de hiç duymadığın için de
ben cümlelerimin içine gizledim seni.
Her heceye biraz nefesini sürdüm,
her kelimeye biraz teninin sıcaklığını…
Sanki kollarımda uyuyorsun da
ben seni uyandırmaya kıyamıyormuşum gibi
sessiz, sakin, ürkek bir özlemdi içimde büyüyüp duran.

Aslında çok şey istemedim…
Bir akşamüstü gelsen,
yorgun bakışlarını bana bıraksan,
ellerin ellerime değse
ve ben o an dünyanın bütün yükünü unutsam…
Şairin dizelerindeki gibi
"bir insan, bir insana bu kadar iyi gelir mi"
diye sorgulasam seni,
sen bana “gelir” diye gülümsesen…

Sana sarılmak istiyordum.
İçimde biriken bütün kırgınlıkları,
ömre diz çöktüren bütün acıları,
kabuk bağlamayı reddeden tüm yaraları
bir tek nefesinle susturmak istiyordum.

Bir düşün…
Kokun tenime sinse,
saçlarına yüzümü gömsem,
içimdeki fırtına dinse…
Sen de beni sarıp sıkıca tutsan,
dünyanın bütün kötülükleri
bizim dışımızda kalsa…

Benim tek dileğim buydu aslında:
Sensiz geçen gecelerin intikamını
bir sarılışta almak.
Yarım kalmış hayallerimi
kollarının arasında tamamlama cesareti bulmak.
Üşüyen kalbime,
üşümeyi unutacak kadar sıcak bir sığınak olmak.

Ama sen bilmiyorsun…
Bazı insanlar, bir sarılışla
ömür olur, kader olur, dua olur.
Ben seni işte öyle seviyordum.
Kimse bilmesin, kimse duymasın diye içime sakladığım,
ama bir tek sana dokununca tamamlanan bir hikâyeydin.

Aslında çok şey istemiyordum senden…
Kokunun bana değdiği,
nefesinin beni bulduğu,
kollarının dünyayı susturduğu
o biricik anı istiyordum.

O kadar…
Bir sarılışlık mutluluk…
Bir ömürlük hasretin içinde
kısa ama sonsuz bir sığınak…

Sana sarılmak istiyordum.
Belki de en çok,
kendimi senden sakınamayacak kadar
çok sevdiğim için…

Kadir TURGUT