Artık hiçbir şeye hevesim kalmadı,
Haliyle takatim de…
Kısa, küçük, fâni bir ömrün
Omuzlarıma bıraktığı koskoca yüklerin altında
Kırılmayan tek kemiğim kalmadı sanki.

Bir de…
Yüreğimin tam ortasına çöken
Dağ gibi bir düğüm var ya işte…
Dünyayı içime çöktüren, nefesin kıyısında duran,
Geceleri uykusuz bırakan,
Sabahları eksik uyandıran…
O düğüm.
Söylesem çözülmez,
Sussam büyür.

Hani doktorun hasta yakınlarına dediği gibi:
“Her şeye hazırlıklı olun.”
İnsanın içini buz gibi eden o cümle gibi…
Ben de sanırdım ki
Her şeye hazırlıklıyım.
Meğer değilmişim.

Büyük konuşmuşum kendime,
Büyük güvenmişim yaralarıma.
Meğer yaralar güç vermezmiş hep…
Bazen insanı olduğun yere mıhlarmış,
Olduğun yerde eskiten bir sessizliğe bırakırmış.

Bak ben de sustum.
Kelimeler omzumdan aşağı düştü,
Cümlelerim kırıldı,
Sesimden bile vazgeçtim.

Kimse bilmiyor,
Bir insan bazen kendi içine gömülür de
Dışarıdan yürüyormuş gibi görünür.
Ben öyleyim işte:
Gömülü,
Eksik,
Dağılmış…
Ama hâlâ ayakta duruyormuş gibi yapan
Bir enkazın içindeyim.

Ne yalan söyleyeyim;
Kırılmaktan korktuğum için değil,
Toplanacak hâlim kalmadığı için yoruldum.
Her şeyi içimde biriktire biriktire
Gün gelip hiçbir şeye güç yetiremez hâle geldim.

Biliyor musun,
En ağır acılar bağırmaz zaten.
En büyük susuşlar
Kalbin görünmeyen bir yerinde,
Kimse duymadan koparmış kendini.

Ben de kopuşlarımı kimselere belli etmedim.
Yüzünü güldüren, içini paramparça eden
İki ayrı insan gibi dolaştım dünyada.
Her nefesimde başka bir kırık,
Her adımımda başka bir vazgeçiş taşıdım.

Diyorlar ya
“Zamanla geçer.”
Geçmiyor işte…
Zamanın kendisi bile yorulmuş artık.
Ertelediğin her acı geri dönüyor,
Hem de daha ağır, daha keskin,
Daha çok senden bir şey kopararak…

Ve şimdi anlıyorum:
Ben hiçbir şeye hazırlıklı değilmişim.
Ne gidişe,
Ne kalışa,
Ne yaraya,
Ne de içimde durmadan büyüyen bu sessiz çığlığa.

Yine de…
Her şeye rağmen…
İçimde bir yer, küçük ama inatçı bir yer,
Bir gün düğüm çözülür mü diye bekliyor hâlâ.

Ama ben
Artık hiçbir şeye hazırlıklı değilim.
Bunu yeni yeni kabul ediyorum.
Ve belki de en çok bu acıtıyor.

Kadir TURGUT