Hiçbir yere ait değilim…
Bir şehrin kapısına adımı yazsam,
Ertesi gün rüzgâr siler yüzümü.
Bir kalbe konuk olsam,
İki gün sonra “kimdi o?” diye sorar aynalar.
Ben, gittiğim her yerden
Bir parçamı eksilterek dönen
Yorulmuş bir yolcuyum.

Her şeyden gitmek istiyorum…
Ben ki, gövdesi yorgun bir ağacım,
Dallarım kırılmış, yapraklarım küs…
Bir tarafım güneşe özlem duyar
Bir tarafım gölgeye kaçar.
Dengede durmayı unuttum artık—
Sanki dünya benim değil,
Ben dünyanın fazlası gibiyim.

Ait olmadığım sokaklarda büyüdü içimde acı,
Her adımımın altında başka bir yalnızlık çatladı.
Dün dünü unuttu,
Yarın beni beklemiyor artık.
Zaman bile misafirliğimi kısa tutmamı ister gibi
Gözlerimin içine bakmadan geçiyor yanımdan.

Ben kime ne anlatayım?
Sesim bir kuşun kanadına tutunup gidiyor,
Dönmüyor.
Kelime dediğin bende barınmaz oldu,
Her harfi kırık, her cümlesi sürgün…
Dilimde taşıdığım her umut
Öyle ağır ki,
Konuşsam düşer,
Sussam içimde ölür.

Ben gitmek istiyorum…
Koşar adım değil,
Yavaşça, sessizce, usul usul…
Bir gece herkes uyumuşken,
Perdelerin arasından sızıp giden bir rüzgâr gibi.
Beni fark etmeyen dünyanın
Kapısından iz bırakmadan çıkmak ister gibi.

Belki bir dağın yamacında
Kimsesiz bir sabaha uyanırım,
Belki de bir denizin kıyısında
Kendimi başka bir gövdeyle tanıştırırım.
Kim bilir?
Belki de hiçbir yer aramıyorum artık,
Çünkü insan en çok
Kendi içine sığamadığında
Kaçmak ister dışarıya…

Hiçbir yere ait değilim…
Belki de mesele bu değil,
Belki de ben,
Ait olunacak bir yer kalmadığı için
Böyleyim.
Belki de dünya dar geldi yüreğime,
Belki de yüreğim çok genişti dünyaya.

Yine de…
Bir gün biri çıkar,
Sesime ses, gölgeme gölge olur belki.
Bir gün biri gelir,
“Gitme” demez,
“Kal sende zaten yer var” der belki.
Ve o gün…
Köksüzlüğümün toprağı olur birinin avuçları.

Şimdi ise…
Bir yola benzerim, sonu görünmeyen,
Bir yaraya benzerim, kabuğu düşmeyen,
Bir şarkıya benzerim, kimse ezberlemeyen…
Ama yine de yürürüm,
Yine de severim,
Yine de beklerim.

Çünkü insan,
Hiçbir yere ait değilken bile
Bir yere varmak ister.
Ben de varmak isterim…
Belki kendime,
Belki de adını bilmediğim
Bir huzurun kapısına.

Ama bugün…
Bugün sadece gitmek istiyorum.
Sesimi, yükümü, geçmişimi, kırgınlığımı
Rüzgâra bırakıp gitmek.
Belki yolda bulurum kaybettiklerimi…
Belki de yolda bırakırım
Beni kaybedenleri.

Hiçbir yere ait değilim.
Ama bir şiirin içinde bile olsa
Bir anlığına nefes aldım ya—
İşte orası,
Benim en çok ait olduğum yer.



Kadir TURGUT