Bir gözyaşı tanıyorum,
Sahibi ben, sebebi sen…
Adını her anışımda yeniden doğan,
Her düşüşünde içimi yakan bir damla.
Öyle sessiz ki,
Sesini ancak kalbimin en karanlık odaları duyar.

Bir gölge tanıyorum ardımdan yürüyen,
Ben nereye gitsem peşimde,
Sen nereye baksan benden uzakta.
Aynı göğün altında
İki ayrı kabuk gibi yaşayıp duruyoruz;
Sen ışığa sürgün,
Ben karanlığa mahkûm.

Bir umut tanıyorum,
İnce bir tül gibi yırtılmış,
Rüzgâra asılı kalmış.
Her nefesinde “belki” diyen,
Her dönüşünde bana kaybolan.
Sanki seni unuttukça
Yeniden seni hatırlayan bir yangın içimde.

Bir şarkı tanıyorum,
Sözleri sen, sessizliği ben.
Her kıtasında sana varan bir yol,
Her nakaratında beni başa döndüren.
Rengin Adar’ın hüzün yükü gibi
Yüreğimin kıyısına vurdukça çoğalan.
Ve ben, her dizesinde eksilen.

Bir gece tanıyorum,
Üzerine sen düşmedikçe kararmayan.
Göğsüme kapanmış bir sır gibi,
Seninle başlar, sensiz uzar.
Ay bile konuşmaktan korkar bazen;
Çünkü her ışığı sen sandığım
Bir eşikten geçiyorum her gece.

Bir yara tanıyorum,
Kabuk tutmuş gibi duran ama dokununca
İlk günkü kadar taze.
Unutmaya direnen bir hatıra,
Hatırladıkça kanayan bir gerçek.
Senin gülüşünden kopmuş bir parçayı
Hâlâ göğsümün içinde saklıyorum.

Ve bir yol tanıyorum,
Git desem gitmeyen,
Gel desem gelmeyen.
Senin adınla başlayan her sabah
Benim adımla biten her akşam gibi.
Yürüyorum,
Belki sana değil ama senden kalan boşluğa doğru.

Bir gözyaşı tanıyorum,
Sahibi ben, sebebi sen…
Ve bil istiyorum,
Her damlası sana yazılmış bir mektup,
Her damlası senden geri alamadığım bir nefes.
Belki de sen hiç okumayacaksın,
Ama ben o gözyaşını
Hâlâ sende kaybediyorum.


Kadir TURGUT