KENDİMİZLE KAVGAMIZ

Biz, kendi içimizin savaş alanındayız
bir yanımız hâlâ çocuk
bir yanımız çoktan mezar taşı kadar sessiz.

Her nefesimiz bir sorgu
her adımımız bir meydan okuma
kendimize döndüğümüzde gördüğümüz sadece gölgelerimiz.

Camus’un dediği gibi
yaşam absürttür
biz hâlâ anlam arıyor
o anlamsızlığa küfrediyoruz.
Ama fark ediyoruz ki acı
anlamı bulamamaktan değil
kendimizi kaybetmekten doğuyor.

Karanlıkta yürürken elimizi tutan bir yok
her adım bir yankı
her yankı kendi sesimiz.

Nazım Hikmet’in sesi gelir gibi içimizden:
“Yaşamak bir orman gibi kardeşçesine…”
Ama biz köklerimizi birbirimize dolarken buluyoruz
kardeşliği unuttuk
özgürlüğü dar ettik.

Yine de içimizde bir yerlerde
ağaç gibi hür olma hayalini taşımaya devam ediyoruz
her yaprak rüzgârla sallanırken
biraz daha nefes alıyoruz
biraz daha direniyoruz.

Cemal Süreya fısıldıyor:
“Biraz kendini affet
biraz sus
biraz da sevmeyi hatırla.”
Biz affetmeyi unuttuk
susmayı korku sandık
sevmeyi sahiplenmek zannettik
kendi içimizdeki cellat hâlâ görevde
ama içimizde bir kıvılcım yanıyor
inat
direnç
insan olma arzusu.

O kıvılcım
karanlığın en derininde
bir ateş gibi
sessiz ama güçlü.

Hüseyin Erdinç’in dizeleri akıyor:
“Ben sana sustum
gözlerimin kenarında biriken yağmurlar gibi ağır…
Susuyorum anlasana
sabrım
sükutum
teslimiyetim sana
avuçlarına bırakıyorum bin bir adım yorgunu yüreğimi.”
Biz
o suskunlukta kendi içimizle hesaplaşıyor
sessizliğiyle yüzleşiyor
kırık duygularımızı tanıyoruz.
Her kelimesi içimizde yankı buluyor
her duraklaması biraz daha insan olmamıza izin veriyor.

Ve Ahmet Arif’in dizelerinde yankı buluyoruz:
“Ben sana mecburum bilemezsin
bu, benim sadakatimdir
suskunluğumdur
çığlığımın içinde saklı.”
Biz kendimize mecburuz
kaçsak da
saklansak da kendi içimizle tekrar tekrar karşılaşıyoruz.
O ayna hem düşman
hem kurtarıcı
ve her defasında biraz daha insan olmayı öğreniyoruz.

Sonra kendi cümlelerimiz
Biz kendi karanlığımızla barışmayı değil
onunla yaşamayı öğrenmezsek
ya karanlığa yeniliriz
ya da kendimizi kandırırız.

Ama hâlâ içimizde bir kıvılcım var
umut değil belki
ama inat
insan kalabilen yanımız.
Ve o inat
her yenilgide yeniden doğmamız demek.

Bir gün
her şey sustuğunda
aynaya bakacağız
ve sessizce şöyle diyeceğiz:

“Biz
kendimizle savaştık.
Ama o savaşın içinde insan olmayı öğrendik.”
Hüseyin Erdinç