Karanlık Bir Kadın

Adını duymadım,
ama gözlerinde geceyi gördüm;
derin, uzun,
bir kuyunun susuzluğuna benzeyen,
ama dibinde titrek bir ışığın gizli bahar açtığı bir geceydi.

Saçları,
zamanın karardığı en sessiz kavşaktan süzülen gölgeler gibiydi;
omuzlarından sarkan her tel,
gecenin bile hayranlıkla eğildiği bir perdeydi.
Rüzgâr estiğinde,
saçların savruldu;
ve ben, o savruluşta,
içimde bir fırtına hissettim:
kalbim okyanusun dalgaları gibi çarpıyor,
her nefesimde kanatlarımın kırıldığı kuşları izler gibi titriyordu.

Her adımında,
her duruşunda
beni içine çeken bir güç vardı;
ölümün bile hayranlıkla geri çekildiği bir sükûnet,
ama o sükûnet, benim yüreğimi kavuran bir ateşti.
Şehir lambaları sana doğru eğilirken
ben kendi gölgemde sana doğru sürükleniyordum,
her adımında kalbim bir çiçeğin açışı gibi patlıyordu.

Bir kahkaha atmadın;
çünkü kahkaha, içindeki büyüyü bozabilirdi.
Ama ben, farkında olmadan,
her sessiz bakışında aşık oluyordum;
her duruşun,
her nefesin bana bir çağrı fısıldıyordu:
“Gel… düş… kaybol… ve sana ait ol.”

Karanlık bir kadın,
geceye değil,
gecenin bile yetemediği bir boşluğa aitti.
Ama o boşlukta,
ben çırpınan bir kuş gibi,
yaprak gibi,
dalga gibi
sana doğru çekiliyor,
karanlığın içindeki gizli baharı,
okyanusun derinliğini,
çiçeklerin kokusunu ve
yüreğimin çarpışını hissediyordum.

Ve anladım ki,
sen sadece bir kadın değildin;
sen, gecenin kendine hayran bırakan cazibesi,
gölgen rüzgârı susturan bir melodi,
her bakışın bir çiçek açışı,
her adımın okyanusta bir dalga gibi
bana çarpan bir büyüydü.

O anda,
kendimi sana teslim ettim;
her titreyen damarım, her nefesim,
sana vurulmuş bir kalbin itirafıydı.
Senin yanında olmak,
kaybolmak değil,
kendi içinde aşkın bir okyanusunda yüzmekti.
Ve ben, istemeden,
o karanlığın içinde büyülenmiş,
yüreğimde senin adını taşıyarak
yaşamaya başladım.

Hüseyin Erdinç