Aynı Yağmurda

Böyle olmaz,
seninle aynı yağmurda ıslanmalıyız.

Gökyüzü göğsünü açıp
bin yıllık suskunluğunu bırakmalı üstümüze,
biz o suyun altında
yüzümüzü birbirimizin yüzünde aramalıyız.

Sen geçerken kaldırımlardan
gözlerindeki telaşı duymalıyım,
adımlarının aceleciliğini.
Ben, ceketimin içine sakladığım
küçük bir yangınla yaklaşmalıyım sana.
Yağmur inerken
dudaklarımızda çözülmeli bütün sırlar.

Sanki yağmurdan öğrenmişimdir bunu:
seninle aynı yağmurda ıslanmazsak
hiçbir mevsim tamamlanmaz,
gökyüzü eksik kalır,
toprak yarım,
biz yaralı.

Bir şemsiye açsam sana doğru
sen onu kapatıp bırakmalısın aramızdaki boşluğa.
Ne korunaklı olmalı aşk,
ne de saklı.
En çıplak hâliyle yağmalı üstümüze
ve biz
ellerimiz birbirine değdiğinde
kâinatı ilk kez yeniden öğrenmeliyiz.

Yağmurun sesi fısıldar içime:
bir damlanın alnına düştüğü yerde
bütün hikâyeler başlar.
Senin kirpiğine düşen yağmur
beni anlatır bana.

Yürüyelim,
yağmurun ıslattığı sokaklarda
her taşın üstünde bir anı bırakarak.
Kaldırımlar kaygan olsun,
biz düşelim,
ama düşerken birbirimizi tutalım.
Bırak, şehrin bütün ışıkları sönsün,
bizim gölgemiz ıslak camlara vurup
kendini anlatsın.

Belki o an
yağmurun altında
sana söyleyemediğim her kelime
dudaklarımdan taşar:
“Kal,” derim,
“Kal ki bu yağmur hiç bitmesin.”

Bak,
yağmurla birlikte iniyor karanlık.
Şehir susuyor,
ışıklar sönüyor birer birer.
Seninle aynı yağmurda ıslanırsam
korkmam hiç.
Çünkü karanlık
senin gözlerindeki ışığın yanında
küçük bir gölge sadece.

Ve belki de o an
birlikte ıslandığımız yağmur
bir ömürlük şiire dönüşür.
Ben yazmam,
gökyüzü yazar bizi.
Her damla bir mısra,
her bakış bir dize.
Ve biz
kendi hikâyemizi gökyüzünden okuruz.

Ama bil ki
sensiz geçen her yağmur
eksik bir mevsimdir.
Ne gökyüzü susar,
ne biz susarız.
Ve ben anlarım sonunda:

Böyle olmaz,
seninle aynı yağmurda ıslanmalıyız.
Hüseyin Erdinç