Ama adı üstündeydi,Aşktı.

Bir bakışın,
zamanın omuzlarına dokunup onu paramparça eden bir çığlıktı.
Bir gülüşün,
karanlığın en derin kuyusuna atılmış bir ay ışığıydı.
Ve ben,
göğsümde taşımadığım bir kalbi seninle fark ettim.

Aşk,
ruhun harflerle değil,
ateşle yazdığı gizli bir dizedir.
Bir dokunuşunda,
bin yıl öncesinin duaları uyanır,
bir susuşunda,
gelecek asırların yankısı duyulur.

Sen yanımda yürürken,
gölgem bile sana dönüyordu.
Taşların damarında filizlenen sır,
gökyüzünün örtmediği çıplak hakikat
sadece bizim adımlarımıza teslim oluyordu.
Çünkü biz yürümüyor,
zamanı eğiyorduk.

Ama adı üstündeydi,
Aşktı.

Gözlerin,
gecenin en soğuk yerinde bile ateş yakan bir ocaktı.
Her bakışında,
toprağın derinliklerinde uyuyan tohumlar
birdenbire bahara kalkıyordu.
Kalbim,
senin nefesinle genişleyen bir evrendi,
ve ben her soluğunda yeni bir gezegende uyanıyordum.

Ellerini tuttuğumda,
anladım ki dünya dönmüyor aslında,
bizim kalbimizdeki sessiz kıyamet
her şeyi yerli yerine getiriyordu.
Yıldızlar düşse bile,
senin avuçların evrenin yazılmamış kitabıydı.

Ama adı üstündeydi,
Aşktı.

Bir yara gibi canımı acıtan,
ama aynı anda içime gömülmüş en derin şifa olan.
Bazen suskun,
bazen çığlık,
ama her zaman ilahi bir sır gibi
bana akan.

Kalbime dokundun,
ve ben öğrendim ki aşk,
sadece biz değil,
bütün kâinatın damarlarında dolaşan gizli bir nehir.
O nehirden içtikçe,
tarih bana ait olmaktan çıkıyor,
gelecek senin adını taşımaya başlıyordu.

Ve şimdi,
anlıyorum ki bütün kelimelerim,
bütün susuşlarım,
bütün yaralarım
tek bir hakikati işaret ediyor:

Ama adı üstündeydi,
Aşktı.

Hüseyin Erdinç