Bir dua ettim sessizce
Ama kelimeler sana ulaşamadı,
Her “âmin”de biraz eksik kaldın
Ve sen bir dua kadar uzak oldun.

Gözlerim kapalı, ellerim açık
Ama rüzgâr seni taşır başka diyarlara,
Bir yıldız düşer geceme,
Senin yerine düşmez, boşlukta kaybolur.

Bir şehir uyur, sokaklar sessiz,
Kalbim uyanık, seni arıyor,
Her köşe başında bir hayal,
Her adımda bir boşlukta yankı.

Bir çiçek solar, adını hatırlamadan,
Kokusu hep sana benzer,
Bir gülüş düşer gözlerime,
Uzak bir hüzünle eksik kalır.

Bir mektup yazdım gecenin içinde,
Ama rüzgâr satırları dağıttı,
Seni anlattım sessizce
Ve sen bir dua kadar uzak kaldın.

Her sabah gelir ama doğmaz güneş,
Her akşam iner ama karanlık eksik,
Bir zaman var, ulaşamadığım
Bir mesafe, sadece seninle ölçülen.

Rüzgâr eser, adını taşır gizlice,
Ağaçlar bile seni anımsar, sessiz,
Bir kuş uçar, ama dönmez,
Her kanadında sen, bir dua gibi.

Bir yıldız kayar, dileğim sende
Sen duyamazsın, çok uzaksın,
Bir ses çıkarır içim, ama sessiz
Ve kalırım senin duasında, boşlukta.

Bir nehir akar uzaklarda,
Sesini duyamam,
Suyun ritmi bile sensiz eksik
Ve sen bir dua kadar uzak olursun.

Gecenin ortasında seni düşlerim
Düşler bile yetmez sana,
Bir hayal, bir arzudur yalnızca,
Sen bir dua kadar uzak oldun.

Ve sonunda kalırım sessizlikle,
Bir nefes gibi, bir an gibi,
Seni düşlerim, ama ulaşamam,
Çünkü sen bir dua kadar uzak oldun.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(23 Ekim 2025)