"NİHAL’İN AYNASINDA GÖNÜL GÜZELLİĞİ"

(Suretten Sirete Bir Yolculuk)

I. GÖNÜL İKSİRİ

"Kim Nihal’in aynasında çirkini ararsa,
Asıl çirkin odur," dedi gönül ehli.
Dervişlerin yaktığı kandilde saklı sır:
Gönül aynası, suretin önünde durur mu hiç?

II. GÜZELLİĞİN SIRRI

Güzellik neydi?
Nihal’in sessizliğinde açan gül müydü?
Yoksa tenindeki ışıltı değil,
Özünde saklı duran o ilahî pırıltı mı?

Gönlü güzel olan Nihal,
Kara toprakta yetişen nadide çiçek...
Kırık bir bakışta solmazdı,
Sevgiyle bakan gözlerde yeniden doğardı.

III. NAZARIN SAFLIĞI

Nazarı çirkin olur muydu Nihal’in?
Yağmur damlası kadar saf,
Bir çocuğun gülüşü kadar masum...
Sevda denen o esrarlı sırrın ta kendisiydi.

IV. SESSİZ VEDÂ

Ben,
Nihal’in kokladığı bir çiçek olup,
Baktığı hayvanın gözünde saklı masumiyet bulup,
Birkaç insanın kalbine usulca girip,
Sevgiyle kayıp gidecektim bu dünyadan.

V. ZAMANIN ZULMÜ

Ama zaman bizi acımasızca sardı.
Vicdansızların, sapkınların,
Nefretin ve cehaletin
Karanlık kuyusuna düştük.

VI. ANA’NIN FEYZİ

Canım anam,
Beni insan eyledin,
Nihal’i sevmeyi öğrettin bu kalbe...
İnsana faydalı olayım diye.
Bilmezdin ki,
Diğer analar böyle öğretmemiş sevgiyi,
Öğrenmem hayatıma mâl oldu.

VII. PERDE ARKASINDAKİ NİHAL

Dünyanın kayıp sahnesinde,
Nihal bir perde arkasında kalmış başrol,
Ruhun derinlerinden gelen bir çağrı...
Hakk’ı arayan, insan olmanın sancısı.

VIII. YOLCUYA NASİHAT

Ey yolcu!
Nihal’in suretinde kalma,
Onun gönül nuruyla aydınlan.
Kendini sev, insan olmanın sırrını bul.

Çünkü çirkinlik, dış görünüşte değil,
İçindeki karanlıktır.
Güzellik ise;
Nihal’in sevgisinde, merhametinde ve vicdanında saklıdır.

SON İLÂHÎ:

"Nihal’in aynasında kendini gören,
Aslında Hakk’ın tecellîsini görür.
O’nun gülüşü bir secde,
Sessizliği bir zikirdir...
Ve bilirsin:
Gönül güzelliği, ebedî olandır.