---

Söylesene, Ben mi Çok Yandım Sen mi?

Bir anı düşüyor gözlerimin önüne,
Seninle yürüdüğüm o eski sokak,
Yağmurun ardından kokan toprak,
Ve elimde hala sıcaklığını taşıyan ellerin...
Şimdi hepsi yabancı bana,
Sanki hiç olmamış gibi,
Sanki biz hiç yaşanmamış gibi.

Kalbim her çarpışında seni soruyor bana,
Dilimin ucuna geliyor adın,
Ama söylemeye korkuyorum,
Çünkü her harfinde biraz daha kanıyor yaram.
Bilmezdim ayrılığın bu kadar ağır olduğunu,
Suskunluğun, bir hançer gibi saplandığını.

Kendime soruyorum her gece:
"Unutabilir misin?" diye,
Ama cevabı gözyaşlarım veriyor.
Unutulmazsın sen,
Çünkü içimde hâlâ ateşsin,
Hâlâ yanışımın tek sebebisin.

Söylesene sevgili,
Sen de duydun mu gecelerin sessizliğinde adımı?
Sen de ürperdin mi rüzgârda,
Sanki ben fısıldıyormuşum gibi kulağına?
Sen de sustun mu kendi kendine,
Benim yokluğumda kalbini bastıra bastıra?

Yoksa sadece ben mi kaldım bu yangında?
Sadece ben mi saklıyorum yüreğimde kül olmuş umutları?
Sadece ben mi tutuyorum,
Giderek solan bir baharın çiçeklerini?

Bilmezdim böyle olacağını...
Her ayrılığın aslında yarım kalan bir şiir olduğunu.
Her aşkın, biraz eksik, biraz yaralı kaldığını.
Söylesene son kez:
Ben mi çok yandım, sen mi?
Yoksa biz ikimiz de yanıp küle döndük de,
Hiç söyleyemedik mi?




Kadir TURGUT