Geç Kaldığımız Şiirler

Sence kaç şiir geç kaldık bir birimize,
kaç mısrada eridi zamanın sabrı,
kaç kafiye eksildi dudaklarımızdan,
ve hangi dizede yarım kaldı bakışlarımız?

Belki,
bir günün sabahında sen
iki şiir olmalıydın,
çünkü özlemin iki kat yanıyordu,
gelişin hem bir gül,
hem de gülün gölgesi gibi
çift kanatlı bir mucizeydi.

Ben de,
bir günün akşamında iki şiir olmalıydım,
çünkü bekleyişimin kökleri
iki kat derine iniyordu,
hem suskunluk hem haykırış,
hem yaralı hem umutlu bir ses taşırdım.

Ama biz,
şiirlerin tam ortasında buluşmayı kaçırdık,
dizelerimize geç kaldık,
birbirimizin virgülünde soluklanmayı
unutacak kadar acele ettik,
ya da o kadar yavaş yürüdük ki
birbirimizin gölgesine bile yetişemedik.

Şimdi düşünüyorum,
bizim yarım kalmış her kelimemiz,
bir başka şairin dilinde tamamlandı belki.
Ama biliyorum,
hiçbir şair bizim kadar
yanlış zamanlarda,
doğru kalplerle çarpamadı.

Sence kaç şiir eksik kaldı?
Ben sayarken ellerim titriyor,
çünkü her eksiklik
kalbimde bir mezar taşı gibi dikiliyor.
Sen sayarken gözlerin doluyor,
çünkü her eksiklik
göz pınarlarında boğulmuş bir çocuk oluyor.

Ama yine de,
gel, iki şiir sen yaz,
iki şiir de ben.
İlk şiirinde gidişini anlat,
ama gidişin bile kalış gibi olsun.
İkinci şiirinde dönüşünü yaz,
ama dönüşün bile hiç gitmemişsin gibi olsun.

Benim ilk şiirimde
sana olan suskunluğum yer alsın,
çünkü sustuklarım
söylediklerimden daha çok ağrı verdi bana.
İkinci şiirimde ise
sana duyduğum özlem aksın,
çünkü özlem
geceyi gündüzden daha hızlı karartan
tek karanlık.

Ve sonra,
bizim geç kaldığımız şiirler
birbirine tutunsun,
senin kaleminden düşen
bir “gel” sesiyle
benim kalemimden dökülen
bir “kal” çığlığı birleşsin.
İşte o zaman
gecikmiş bütün dizeler
zamansız bir kavuşmaya dönüşsün.

Biliyorum sevgili,
hiçbir şiir zamanında yazılmadı bize.
Ama belki de en büyük mucize,
geç kalınmış bir şiirin
hala bir kalbi titretebilmesidir.
Ve biz,
bu şiirde hâlâ birbirimize yetişebiliriz.

İki şiir sen gel,
iki şiir de ben.
Hüseyin Erdinç