Özledim

Özledim.
Bunu kendime söylemekten yoruldum ama yine de dilime geliyor.
Neden?
Çünkü içimde başka hiçbir kelime bu kadar ağır durmuyor.
Başka hiçbir kelime kalbimin içine bu kadar sığmıyor.
Özledim.

İçimde bir uğultu var.
Sanki bir odanın içinde tek başıma konuşuyorum, duvarlar bana geri fısıldıyor.
“Özledim” diyorum.
Duvarlar tekrar ediyor: “özledim.”
Kendi sesimden yankı oluyor, ama senin sesin olmuyor.
Ve bu fark, işte tam da bu fark, kalbime saplanan şey.

Özledim.
Şimdi düşünüyorum, bu kelimenin içinde ne var?
Bir boşluk var.
Bir bekleyiş var.
Kelimeler arasında en sessizi belki, ama aynı zamanda en gürültülüsü.
Çünkü söyleyince susmuyorsun, daha çok konuşuyorsun.
Söylemeyince de susturmuyor, daha çok hatırlatıyor.

İç sesim soruyor:
“Neden bu kadar çok özledin?”
Bilmiyorum.
Belki zaman yüzünden, belki uzaklık yüzünden, belki de kendim yüzünden.
Ama bildiğim bir şey var: özlemin sebebi yok.
Özlem, sadece var.

Özledim.
Kendime diyorum ki: “Bir gün unutursun.”
Ama diğer ses hemen itiraz ediyor: “Hayır, özleyen unutmaz. Unutmak isteyen özlemez. Özleyen, sadece özler.”
Ve ben, iki sesin arasında kalıyorum.
Biri unut diyor, diğeri hatırla diyor.
Ama ikisi de aynı kelimeyle bitiyor: özledim.

Geceler uzun.
Uyumak istiyorum, ama uyuyamıyorum.
Kendi kendime konuşuyorum:
“Yat artık, yoruldun.”
Ama başka bir ses kulağıma fısıldıyor: “Özledin, uyuyamazsın.
Ve haklı çıkıyor.
Saatler geçiyor, ama uyku gelmiyor.
Çünkü uyku, özlemden daha hafif bir şey.
Özlem ağır.
Uyku taşıyamıyor.


Sokakta yürürken vitrinlere bakıyorum.
Birden kendi iç sesim çıkıyor karşıma:
“Arasan şimdi, duysa sesini, ne olurdu?”
Diğer ses yanıt veriyor:
“Bir şey olmazdı, çünkü özlem konuşmakla bitmez.”
Haklı.
Telefon çalsa, sesini duysam bile özlem bitecek mi?
Hayır.
Çünkü özlem, varlığında da var.
Yokluğunda da var.
Sen yanımda olsan bile, yine özleyeceğim.


Kendi kendime fısıldıyorum:
“Bir gün bitecek mi?”
Bir ses diyor ki: “Evet, bir gün bitecek. Çünkü ya kavuşacaksın ya da alışacaksın.”
Diğer ses susuyor.
Sustuğu için daha çok korkuyorum.
Belki hiç bitmeyecek.

İçimden bir ses daha çıkıyor:
“Yaz. Yaz ki hafiflesin.”
O yüzden yazıyorum.
Ama yazdıkça ağırlaşıyor.
Çünkü her satırda kelime çoğalıyor.
Özledim, özledim, özledim.
Ne kadar yazarsam yazayım, hepsi tek kelimede birleşiyor.

Özledim.
Ve şimdi biliyorum: bu sadece bir kelime değil.
Bu, içimdeki bütün suskunluğun adı.
Bu, söyleyemediğim her şeyin özeti.
Bu, kavuşamadığım bütün anların izi.
Tek kelime ama
Özledim.

Hüseyin Erdinç