Aklıma takıldı…
Özlemek, uyuyunca mı geçiyor,
sarılınca mı bitiyor?

Uykuya yaslanınca insan,
kapanıyor gözkapaklarının ardına
bütün dünya.
Belki özlemin sesi kısılıyor o an,
belki rüyaların ırmağına bırakılıyor kalp…
Ama ya rüyaların içinde
tam da özlenenin yüzü belirirse?
Bir tebessümle, bir dokunuşla,
bir fısıltıyla yanına oturursa?
İşte o zaman,
uyku özlemi geçirmez,
sadece başka bir biçimde
yeniden yaşatır.
Sabah uyandığında
ilk hatırladığın şey
yine onun adı olur.

Sarılınca mı biter peki?
Bir kalbin sesini
diğer kalbin ritmine yaslamak…
Tüm yalnızlıkların bir anlığına
unutulduğu o sıcaklık…
Evet, özlemin dili tutulur o anda,
sessizleşir, küçülür,
sanki sonsuza dek yok olacakmış gibi.
Ama sarılmanın büyüsü çözülünce,
bedenin sıcaklığı dağılıp gidince,
özlemek yeniden geri gelir.
Çünkü sarılmak, özlemi susturur
ama öldüremez.

Derinlerde bir yerde anlıyorsun:
özlemek aslında
geçici bir ağrı değil.
Ne uykuya yenilir
ne sarılmaya.
Özlemek, insanın kalbinde
bir gölge gibi yaşar.
Bazen rüyaya bürünür,
bazen bir şarkıya,
bazen de sessizce
bir bakışın içine saklanır.

Özlemek,
yokluğun çığlığı değil aslında.
Özlemek, varlığın yankısıdır.
Bir zamanlar tutulan ellerin izi,
bir zamanlar duyulan sesin yankısı,
bir zamanlar hissedilen kokunun
ruhta bıraktığı derinliktir.

İşte bu yüzden
uykuyla avunuruz,
sarılmayla kandırırız kendimizi.
Ama özlemek,
hiçbir zaman büsbütün kaybolmaz.
Çünkü o,
sevgiden arta kalan
en hakiki tanıktır.

Aklıma takıldı…
Belki özlemek
ne uyuyunca geçer,
ne sarılınca biter.
Belki özlemek,
tam da o anlarda
en çok kendini gösterir.

Çünkü uyurken de,
sarılırken de
insan en çıplak halindedir.
Kalbi en savunmasız,
sevgisi en gerçek.

Ve işte o an anlarsın:
özlemek bitmez.
Özlemek,
yalnızca vuslatla susar.
Hüseyin Erdinç