0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
72
Okunma
Kendi gölgemden kaçıyorum
her adımda yeniden doğuyor
benden kopmayan bir zincir gibi
suskunluğumun dibine saplanıyor
gölgeler karanlıkta erir derler
ama ben karanlığı özlüyorum
çünkü ışıkta çıplak kalıyor ruhum
bütün yaralarım görünüyor
her yer apaydınlık şimdi
gözlerim kamaşıyor, içim daralıyor
saklanacak hiçbir yerim yok
kendimden bile gizlenemiyorum
bir an olsun düşse gece
bir an olsun sarsa beni siyah
varlığımı gömmek isterdim
hiç uyanmayan bir rüyaya
gölgemden kaçarken
kalbime çarpıyorum sürekli
kendi ayak izlerimden yoruldum
hiç var olmamış gibi susmak istiyorum
karanlık benim sığınağım olurdu
beni yutacak, beni saklayacak
ışığın acımasız yüzüne karşı
son kez gözlerimi kapatacak
