Her şey bir heavy metalcinin profiterol yemesiyle başladı. Ne olduysa ondan sonra oldu! Ya tadını beğenmedi, ya tarifi tuttumadı ya da tatlının adını bir türlü telaffuz edemedi. Sonra elektro gitarını öyle bir duvardan duvara vurdu ki... Parçalarken kafası adeta emme basma tulumbası gibiydi ve işte o anda çılgınlık başladı.

Biri mikseri çalıştırdı
sanırsın davul solosu.

Çay kaşıkları çın çın,
tencereler boom boom.

Çocuklar sallaya sallaya başlarını,
cadde boyunca dizildi;
sanırsın “Şekere Doğru” ordusu.

Kaçık bir kocakarı,
gırtlağındaki kalın tellerden
anlamsız çığlıklar savurdu

Ve artık, bütün şehir
bir sahne
kafa sallayan sallayana,
çığlık atan atana.
Profiterol, profiterol diye inler gökyüzü.

2.

Ve bir gün,
Adem’in aklına elma düştü
Tanrı çoktan yorulmuştur,
bir armut kafalıyı kuşlarla cezalandıracak ya!
sebep bulnur
oyuncaklarından bıkmış,
bahane aramaktadır.
Şeytan,
her zamanki yerindedir;
fısıldar, doldurur, yönlendirir.
İşi budur,
ve işini pek güzel yapar.
Sonra,
ilk kan toprağa düşer.
Kardeş kardeşi vurur;
Hâbil, Kabil’i öldürür.
İnsanlık,
daha ilk adımında
kendi gölgesine yenilir.
O gün,
boylar eşek cennetine,
çünkü Tanrı’dır bu:
affetmez.
Tek can alıcı
kendisi olmalıdır.
Ve yalnız Tanrı değil,
diğerleri de…
Tanrılar aynı kandan gelir;
onlar da affetmez.
Gökyüzü kararır,
yer yarılır;
ilk suçun yankısı
çağlar boyunca
insanın peşini bırakmaz.
Ve sorulur hâlâ:
Hâbil mi öldürdü Kabil’i?
Kabil mi vurdu Hâbil’i?
Hatırlanmaz bile.

4.
her şey bir çocuğun apılamasıya başladı
sonra konuştu
sonra sövdü
sonra forrest gump gibi durmadan koştu

dağlar denize kavuştu,
balıklar sevişti, hem öyle bir güzel sevişti ki
karedeniz hamsi doldu
akdeniz levrek, çipura
biride demedi çocuğun peşinden gidiyoruz diye, ne hikmetse

....

Dibe bile varamadan bir not: sıkıldım. Binlerce yıldır aynı masal, aynı nakarat. Ne Tanrı’ya inanırım ne de Adem ile Havva’nın cilveleşme tiyatrosuna. Oturup yazdım işte, vakit öldürmek için. Ha, bu arada şu “profiterol”ü hâlâ doğru düzgün söyleyemiyorum. Evrenin sırları çözülmedi ama benim takıldığım bu.

İki gün daha fırında bekleseydi, iyi bir şey olacaktı sanırım. Hayıflandım ama… Geçer, birazdan. Unuturum iki kadeh sonra.