Temmuzla Eylül Arası

Hiçbir şey aramıyordum.
Bir reklam arası gibiydi o gün.
Akıp gidiyordum zamansızlığın içinden.
Sonra bir fotoğraf,
sessizce düşüverdi önüme.
Yıllar önce terk ettiğimiz bizle,
göz göze geldim.
Sen kadrajın solunda,
az sonra gülecekmiş gibi durmuşsun.
Ama gülmemişsin.
Aslına bakarsan,
belki de gülmekle susmak arası
bir durakta yakalanmışsın.
Bir anı, büyümüş de büyümüş orada.
Fotoğraf, mat bir kâğıda basılmış, ışıltısız.
Bakarken yüzüm yansımıyor.
Renkleri solgun.
Sanki sarı bir hüznün içinden
yıkanıp gelmiş gibiyiz.
Mavi gökyüzü,
bir hayal gibi arka planda.
Tenin, eski bir filmin
yanmış karesini andırıyor.
Zemin, toprak tonlarında.
Ne saçların uçuyor ne de ben gölge bırakıyorum yere.

Yine arka planda
silik bir sandalyeyle bir pencere var.
Ama perde yok.
Rüzgârı hatırlayamıyorum.
Belki de o gün hiç esmemişti.
Ya da biz esintisiz bir mevsimde durdurulmuşuz.
Bir köşesi yırtık kağıdın.
Diğer köşesi sana fazla yakın.
Ben, o yırtıkla kalmış gibiyim
tutunamayan bir karede.
Dudaklarım, yarım kalmış bir kapı gibi.
Ne tamamen açık ne de kapalı.
Vücudum hafifçe eğilmiş.
Fotoğraftan düşmemek için,
tutunmuşum sandalyenin bacaklarına.
Kadrajın kenarından çıkmak üzereyim resmen.

Aramızda bir masa var.
Üzerinde konuşmamış fincanlar.
İkimiz de bakamamışız birbirimize.
Fotoğrafın arkasında bir tarih var.
Silinmiş.
El yordamıyla hatırlıyorum.
Bir temmuz muydu,
yoksa bir eylül müydü
yaprağın döküldüğü gün?
Belki ben yazmıştım onu, belki de sen.
Mürekkep bile biz kadar kararsız, tebessüm ediyor.
Gözlerimiz, hep bir saniye öncesinde kalmış.
Bu yüzden, hiç karşılaşamıyoruz orada.
Kapatıyorum gözlerimi.
Sen kadrajın solunda.
Ben, hala düşmemek için tutunuyorum geçmişe.
Fotoğrafı katılıyorum.
Karışıyor yüzlerimiz.
Kimin eli, kimin omuzunda ayırt edemiyorum artık.
Bir kıvrımda sen,
diğerinde ben kalıyoruz.
Zaman ikiye bölüyor bizi.
Aynı karede bir poz, bir bakış, bir veda kalıyor.
Ve biz, sadece bir kez banyo edilmiş,
bir daha basılmamıştık.

07.08.2025 / 23.20
Gökçe KIZILDEMİR