Karın en ağır yükü altında
Bir kardelen boy verdi kalbimde.
Bütün soğuklara rağmen
Isınan tek şey sevgimdi.

Kış, kollarını uzattı üzerime,
Tipi fırtına birbirine karıştı.
Ama ben, bir direniş çiçeği gibi
Hep sana yöneldim Züleyhâ.

Toprak uyurken uykusunda
Benim kalbim uyanıktı.
Bir dua gibi titreyerek
Sana kök salıyordum.

Rüzgâr nice dalları kırdı,
Buz nice yaprakları yuttu.
Ama bir tek ben ayakta kaldım,
Aşkın direniş çiçeği olarak.

Ey aşk,
Soğuktan ürkmedim,
Çünkü sol yanımda
Senin sıcaklığın vardı.

Kardelenin beyazı
Bir kefen değil,
Bir başlangıç müjdesiydi
Gözlerimin önünde.

Her çığ, bir mezar açtı,
Her fırtına bir ağıt yaktı.
Ama ben, göğsümdeki amin kuşlarıyla
Yeniden dirildim.

İnsanlar baharı beklerken
Ben kışın ortasında açtım.
Çünkü bahar bana
Senin kalbinle gelmişti.

Sol yanımda bir ritim vardı,
Karın altına gömülmeyen.
O ritimle dimdik durdum
Ve sana vardım.

Aşkın direniş çiçeği Kardelen olmak
Yalnızlığa talip olmaktır.
Ama ben o yalnızlıkta
Senin rengini gördüm.

Bir kardelen ki;
Ne fırtınadan korkar
Ne de zamanın zulmünden,
Çünkü adı aşktır.

Ve ben bilirim Züleyhâ:
Aşkın direniş çiçeği Kardelen,
Kışın ortasında açan
Sonsuz bir sevdanın nişanıdır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(2 Eylül 2025)