Kalbimde dört iklim vardır,
Her biri seninle şekillenir.
Bir yanımda kışın sabrı,
Bir yanımda baharın neşesi.

Kış, sol yanımda donmak ister,
Ama nefesin karı eritir.
Aşkın direnişin çiçeği kardelen
Göğüs kafesimde açar
Ve kalbim yeniden uyanır.

Bahar gelir,
Cemreler düşer içime.
Her cemre bir dua olur,
Adını ateşle yazan.

Havaya yükselir nefesim,
Suda yankılanır sesim.
Toprağa kök salan gölgem
Hep sana ulaşmak ister.

Yaz ise tutku gibidir,
Yakıcı ve kavurucu.
Ama ben yanarken bile
Serinliğini taşırım içimde.

Güneşin kavurduğu anlarda
Sen gölgemsin,
Gözlerimin serin pınarı,
Kalbimin dinlenme yeri.

Sonbahar gelir,
Yapraklar düşer tek tek.
Ama ben, dökülen her yaprağa
Senin adını fısıldarım.

İnsanlar sonbaharı ayrılık sanır,
Ben onu vuslat bilirim.
Çünkü yaprak düşse bile
Kök toprağa daha sıkı tutunur.

Mevsimlerin her dönüşü
Bana seni hatırlatır.
Rüzgâr senin sesin,
Yağmur senin gözyaşındır.

Ey Züleyhâ,
Kalbimin mevsimleri
Seninle başlar,
Seninle biter.

Ne zaman döner dünya,
Ne zaman değişir takvim,
Benim için tek gerçek
Senin kalbinde açan bahardır.

Ve bilirim ki aşk,
Ne kışa yenilir
Ne sonbahara,
Çünkü seninle her mevsim bahardır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
( 2 Eylül 2025)