Gözlerime Sığmayan Duygular

Bazen öyle anlar oluyor ki, kalbimden geçenleri saklamak için “umursamıyormuşum” gibi davranıyorum. Sanki bana dokunmamış, hiçbir şey hissetmemişim gibi… Güçlü görünmek kolay geliyor. Belki de bu, kendimi koruma şeklim.

Ama işte, insan kalbi öyle kolay kandırılmıyor. Bir bakıyorum, hiç beklemediğim bir anda gözlerim doluvermiş. Hiçbir şey olmamış gibi duruyorum ama içimde fırtınalar kopuyor. Çünkü aslında en çok umursadığımız şeyleri, en çok saklamaya çalışıyoruz.

Belki de mesele güçlü görünmek değil. Belki de asıl güç, duygularımızı kabul edebilmekte. “Evet, ben kırıldım, evet bu beni üzdü” diyebilmekte. Çünkü gözlerimiz, dilimizin sustuklarını ele veriyor zaten.

Ve galiba en güzeli şu: Kalbimizi görmezden gelmek yerine, ona kulak vermek. Çünkü içimizdeki gerçek biz, hep orada…

Önce güçlüymüşüm gibi,
hiçbir şey umurumda değilmiş gibi
Susuyorum.
Sonra sessizliğimin içinde büyüyor kırgınlığım.
Bir bakıyorum,
gözlerim dolmuş…
Sanki kalbim,
dilimin sakladığını gözlerimden fısıldıyor.