BEKLEYİŞ
Fevzi Emir Yılmaz

Ömrüm savrulurken, sensizliğin kol gezdiği tenha gecelerde,
Çoktan teslim olduğum bir yalnızlık sarardı her yanımı;
Beklerken kör kilit pencerelerde.

Ay ışığı odamın duvarına usulca düşer.
Gözlerin ve gülüşlerin gelir; sükûnet verirdi kalbime,
Ve dinerdi yavaşça sızılarım, dizlerinin dibinde.

Bir nefes gibi yayılırdı içime hatıraların;
Karanlığın içinde tek ışık senin ismindi, sessizce fısıldadığım.
Her dokunuşun hâlâ ısıtır avuçlarımı,
Unutulmuş anılar canlanır göz bebeklerimde.

Gönlüm, bir çocuk gibi ararken kucaklayan sıcaklığını,
Sevdan koparıp atardı zincirleri yüreğimden.
Düşlerimde hep sen belirirdin;
Varlığın doldururdu ruhumun boşluklarını,
Bir tek çatlak bile bırakmadan.

Geceler uzun ve soğuk olsa da,
Bilirdim ki güneş uzak ufuklardan mutlaka doğacak.
Umudum yeniden yeşerecek seninle;
Ve kalbim huzur bulacak tertemiz sevginle.

Uyuyup kalınca, hayalinle kucak kucağa,
Kırık gözlüklerim düşer ahşap sehpanın üzerine.
Uyanır;
Başlardım yine sensizliği satır satır yazmaya.

Bazen hasretin ateşiyle yanar kalemim;
Bazen de salkım salkım ümitler yeşertir bembeyaz sayfalarda.
Kırışık kâğıtlar sarar unutulmuş sözlerini;
Harfler titrer yalnızlıktan,
Senin adınla başlayan cümlelerde.

Ama sen düşünce aklıma,
Gökyüzünden düşen bir yıldız gibi,
Birden aydınlanır en karanlık köşelerim.
Düşlerim yeniden yeşerir seninle;
Ve iç çekişlerim yerini tatlı bir tebessüme bırakır.

Kül tabağından usulca yükselirken sigaramın dumanı,
Aklım asılı kalırdı tütmeyen ocağımda.

Işıksız bir sabaha uyanacağını bile bile yalnız uyumak düşerdi payıma…
Sanki hiç yokmuşsun,
Hiç olmamışsın gibi,
Gecenin buram buram bekleyiş kokan kucağında.