Senin bu "bir tutam tuz sesine" karşılık, benim de buz sesi eşliğinde ritim tutmak istediğim bazı şeyler var. Bu şeyler tam olarak nedir? Hiçbir anlamın biçilmiş kaftan gibi üstüne oturmadığı, onu karşılamayan, yarım bırakan bu şeyler nedir?

Ne bir mikroskopun ne de elindeki o büyüteçin, bir türlü gözle görülür bir boyuta eriştiremediği ama yüzümüze tuz ve buz yankılarıyla çarparak karşılık veren bu sesler tam olarak ne anlama geliyor? Acaba o kımıl kımıl kıpırdayan ve kulağımıza fısıldayan mırıltıları, gerçekten de hafife alıp gözümüzde hiç büyütmediğimiz için mi görünmüyorlar bize ya da bir yere çarpmadan, bir sese dönüşmeden bile ufak titreşimler ya da vızıltılar halinde başımıza mı üşüşüp duruyorlar sence?

İçimize ve de dışarıya bakmamız gerektiğinde;
(Aslında gerekmedikçe de imtinayla çekiniriz bundan çünkü; iç açıcı iyi ve güzel şeylerin göze çarpamayacak derecedeki azlığını ve iç karartıcı kötü ve çirkin şeylerin de korkunç çokluğunu; tahmin ederiz önceden ki bu da bizi hayattan soğutan nedenlerin başını çeker.)

Burda bir parantez daha açma gereği duyuyorum:
(Bizim gözümüzü korkutup ürküten şey de yine olaylar karşısındaki bu pasifliğimiz ve tepkisizliğimizdir çoğunlukla.)

gözlerimizi sonuna kadar kısmak ve hatta yummak isteyişimizin arkasında yatan nedenlerin başında;
-ki aynı şey kulaklar ve dudaklar için de geçerlidir-
içimizi dışına çıkartan bunaltı ve bulantı seviyesinin; boğacak derinlikteki boyutu, bizi istemsizce olayların uzağına götürüp, karanlığın kucağına itmesi gelir.

Çemberin içinde kendimi hayal etseydim sanırım yamuk gibi bi şey olurdum. Aldığım darbeler ve yenilgilerin üstüne; bir de kemiklerimi ve hislerimi kırıp katarak, eski sağlamlıkla yerinden bi daha kaynamayacakları, çarpık çurpuk ve eğri büğrü olacakları yönündeki düşüncem netlik kazanıyor.

Ama burda çoğu hayallerimle baş başa, omuz omuza, az da olsa bir parça umudumu da arkama alarak, dışardaki ve kafamın içindeki bu korkunç gerçeklikle yüzleşip, düşman sahasındaymış gibi buz artığı, yarı sakat düşüncelerimin savunmaya geçip hücum etmesi ve beni bir nebze sakinleştirip rahatlatması da hiç yoktan iyidir.

Önemli olan bu buzları kalbinde eritmek, elinde yumuşatmak ve tuzun damağa yapıştıracağı yalnız cümlelerin suyunu giderip, tekrar hayata döndüreceği yeni anlamlar bulmak değil midir?

Çok yönlü, çapraz sorgulatan, düşündüren, etkisine alan iyi bir şiir okudum kaleminden Enûma.

"büyüdü büyüdü adam oldu kendime söylediğim yalanlar" ne güzel bir imge!

Tebrikler, teşekkürler, sevgiler.


Gule tarafından 24.8.2025 02:00:39 zamanında düzenlenmiştir.